Soms doet hij denken aan Ritchie Havens die in augustus ’69 Woodstock aftrapte op sandalen en in een kaftan en, amper twee maand later, kijk eens aan, werd Ben Harper geboren.
Hij heeft al wat spullen gemaakt maar we komen hier vingers te kort om ze te tellen. En hij opent met Below Sea Level: de historische samenzang uit de katoenvelden van zijn grootvaders en -moeders. Want er volgt: We Need To Talk About It, de single, waarin hij de rekening maakt “Because Black Lives Matter ‘cause history says we don’t”. Het had van Gill Scott-Heron kunnen zijn, een motha van een song, terwijl ongenadige funk met blote handen uit snaren wordt geplukt.
Where Did We Go Wrong kon van de grote, dode Marvin Gaye geweest zijn. Hij zegt: “Het is beter dat we elkaar niet meer zien.” Zij zegt een simpel “Oké” en laat haar hakken tikken op stenen. “En kijk niet om.” Maar hij kijkt om. Kan het niet laten. Roept haar naam. En terwijl de regen haar hakkengetik op stenen uitwist, komt alles toch weer goed en valt het doek. The End, staat er. Maar loopt het goed af?
En nog meer liefde: More Than Love, gezongen met een keel vol balsem welk product evenwel snel uitwerkt want de song barst open als overrijpe zweren. Hij ziet Haar graag en wil dat je dat hoort.
De Delta stroomt over in Honey Honey waarin Hij aan Haar vraagt om terug te komen. En, loopt het goed af?
Man-toont-zich-kwetsbaar in Maybe I Can’t; kwetsbaar als een roos in de knop en er zit inderdaad iets van Tim Rose in. Nog iets?
Ben Harper, steel op zijn schoot, heeft met dit hier een klassieker gemaakt. Loopt het goed of slecht af? Oordeel vooral zelf.
