Uit Luxemburg komt het nieuwe album van het Arthur Possing Quartet. Hoewel pianist en frontman Arthur Possing nog maar 25 jaar is, is dit al zijn tweede album en het is er eentje dat kan tellen!
Samen met Pierre Cocq-Amann (sax), Sebastian “Schlapbe” Flach (contrabas), Niels Engel (drum) en gastmuzikant Thomas Mayade (trompet, flugel) neemt Possing ons in Natural Flow mee op een muzikale reis in de klassieke melodische jazz traditie zonder evenwel stoffig te klinken.
Opener Flow komt stevig binnen en doet met zijn tegendraadse ritmes en dynamische opbouw het beste vermoeden. In de snellere, syncoperende stukken gaat de piano van Possing met de aandacht terwijl de sax van Cocq-Amann het voortouw neemt in de rustigere delen.
Een stuk explicieter gaat het eraan toe in Sentietincelle dat, samen met Le Roi Arthur en Elf van de hand is van Cocq-Amann. Opnieuw wisselen de piano en de sax hun plek af in de spotlights. Datzelfde gevoel voor drama komt trouwens terug in de andere nummers van Cocq-Amann en vooral in Le Roi Arthur waarin een muzikale karakterschets van de frontman wordt gemaakt. De vermeende knipoog naar John Coltrane horen we niet onmiddellijk, maar dat zal wel aan ons gelegen zijn.
De tegendraadsheid van Flow is er opnieuw in One Move Further. Soms wat tribale ritmes onderstrepen de heerlijke sax-strapatsen van Cocq-Amann. In het gezapige Terminus maken we voor het eerst kennis met de warme trompetklanken van Thomas Mayade en krijgt ook contrabassist Sebastian Flach zijn ‘moment de gloire’.
Hoopvol klinkt New Directions waarin de ontdubbelde blazerssectie een beetje een bigband-gevoel opwekt en de dialoog tussen Cocq-Amann en Mayade de boel mooi opentrekt. Een tweede rustpunt krijgen we in Walk Around Etangs dat Possing doet terugdenken aan zijn tijd in Brussel en de wandelingen die hij maakte langs de vijvers in het district waar hij toen woonde.
Het buitenbeentje op het album heet A Journey To en is een stukje electrojazz met Oosterse invloeden en een saxgeluid dat wat doet denken aan wat Mattias De Craene al een tijdje produceert. Het nummer gaat naadloos over in Golden Fields dat liefhebbers van klassieke jazzstructuren waarschijnlijk erg zal bekoren en dat beïnvloed is door het geluid van Brad Mehldau.
Het erg ingetogen Memory draagt Possing op aan zijn broer Ferdinand. Het nummer straalt tegelijk een zekere droefenis zowel als hoop uit. Ook in Elf laat de band zich van zijn rustige kant horen. Afsluiter Straight Forward begint ingehouden, barst halverwege open met veel symbaalgeweld om af te sluiten in een groovy coda waarin het eenvoudige thema steeds opnieuw herhaalt wordt.
Met Natural Flow levert het Arthur Possing Quartet een erg evenwichtig album af dat nergens wringt of schuurt. Klassieke jazz van goede komaf en met alle hoeken nog intact.
