Brussel, laat in de nacht. Je probeert te slapen met het raam open, maar de geluiden van je levendige buurt houden je wakker. Je kunt de muziek uit het café nog net horen. Maar die wordt voortdurend onderbroken door flarden van gesprekken uit de straat beneden. Ook van passerende auto’s of fietsen. Moet je op dit uur van de nacht nog steeds met je fietsbel blijven rinkelen? Om iets anders te horen, zet je de radio aan. Maar op de een of andere manier kun je een zender niet goed horen. Er lijken steeds verschillende zenders op dezelfde frequentie te zitten. Het enige wat je kunt denken is: “Ik wil graag een van de dansers zijn”.
Het openingsnummer van dit album is meten ook het titelnummer I want to be another dancer. En de beat die Stereolab in de jaren 90 al had afgekeken van Neu! is hier weer terug te vinden. Er is ook een zangeres die zingt zoals Latitia Sadier. Je zou hier kunnen dansen. Maar in de mist. Met je ogen dicht. Met een nostalgische gezichtsuitdrukking.
Overfriendly Dogs heeft een strakke beat, waarover de eerder genoemde achtergrondgeluiden te horen zijn. De synthesizer was van Human League, de achtergrondzangeres zingt alsof het haar niets aangaat, terwijl een vrouwenstem op de voorgrond het verhaal vertelt. Je zou kunnen dansen. Maar het is alsof je danst op een lezing. In Time Sense mogen de zangers harder zingen dan fluisteren en dat is nodig om niet overstemd te worden door de Galaxie 500 gitaren. Maar dan bewijst ze dat ze haar Nico of Patti Smith heeft bestudeerd. En voordat je er echt in zit, is het nummer alweer voorbij. Waarom zou je een idee te lang uitwerken? Niemand heet hier Sister Ray.
Op Deep down in the Dark gaan we weer terug in de tijd met de Neu! beat. De gitaar klinkt meer als sitar. De gemoduleerde synthesizers hebben ook iets van een goa-roof over zich. De zangeres zingt weer door verschillende filters en klinkt soms als haar eigen echo. Je kunt erop dansen met een langzame duik. Slowdive in het Engels.
You know how to start begint met een dub echo en verandert dan in een popsong die doet denken aan het vroege werk van Mercury Rev. Het klinkt als een sprookjesbos. Soms zingt de man. Soms de vrouw. Misschien ook dwergen en feeën. Prinsen en prinsessen. We raken de draad helemaal kwijt en dansen het niets in. Verdwijnen voor altijd. Je weet misschien waar je begint. Maar je weet niet waar je eindigt.
Kent nog iemand The Legendary Pink Dots? In dat geluid zijn we aangekomen bij Middelmatig Mirakel. Nog dieper het sprookjesbos in. Of in een pilsroes. Volg de zingende fee naar je ongeluk. Dat voelt als geluk. Je hebt toch geen keus.
Sister Ray is geen onbekende in Brussel. Ze kijkt weer over de muur en doet aan Slow Sports. Ook hier zijn net geen 2 minuten genoeg om te laten horen dat je Velvet Underground of hun kinderen Sonic Youth hebt begrepen. En eindelijk! Disco! Maar zoals Another Dancer het interpreteert. Met een compleet gestoorde synthesizer en zang op de achtergrond. Salto Mortale is psychedelische disco aan het begin van de nieuwe ochtend, als je zelfs je naam bent vergeten. Het nummer aan het einde van de plaat stelt de vraag What’s left behind? Hier komen we misschien dichter bij Mojave 3 dan bij Slowdive. Of Syd Barrett. Van wie weten we nog meer waar hij woonde?
Iedereen die houdt van het vroege werk van Mercury Rev of Yoshimi Battles The Pink Robots van The Flaming Lips bestrijdt, zal houden van I Tried To Be Another Danser. Hetzelfde geldt voor onze vrienden die naar schoenen kijken. Moderne krautrock apologeten. Dansers in wanorde. Psychologiestudenten. Ambient bewonderaars. Jullie zijn allemaal aan het juiste adres. Waar dat ook mag zijn. We kunnen ons niets herinneren. Maar, mam we zijn hier beter. We komen nooit meer terug.
