Een paar jaar geleden richtte Angel Olsen haar eigen label somethingcosmic op om de flexibiliteit te hebben om muziek uit te brengen wanneer en hoe ze dat wil met de hulp van haar oude partners Jagjaguwar. Deze Cosmic Waves Volume 1 is dan ook niet een echte nieuwe plaat van Olsen. Op dit album staan artiesten die ze zelf boeiend vindt, plus dat Angel van elke van hun een cover brengt. Zelf noemt Olsen het dan ook een compilatiealbum in de vorm van een dialoog.
Het valt op dat Angel Olsen een heel brede muzieksmaak heeft, waardoor het een heel diverse plaat is geworden. Deze verzamelaar opent met Glamerous van Poppy Jean Crawford wat vrij donker en gedreven klinkt: een combinatie van grunge en gothic dat vrij intens binnen komt. Blood van Ryan Weinstein alias Coffin Prick is eigentijdse no wave maakt met een psychedelisch tintje waarin we horen dat de man veel geluisterd heeft naar Talking Heads en met die inspiratiebron iets unieks maakte. Dan volgt het prachtige breekbare pareltje Ride van Sarah Grace White (dochter van actrice Katey Sagal en acteur/drummer Jack Cameron White) waar ze americana en alt folk-invloeden steekt.
Bij Maxim Ludwig’s Make Believe You Love Me horen we ook wel wat americana, maar het is vooral een doorsnee singersongwriter-ballad waar we toch wel wat diepgang bij missen. Die horen we wel bij de New Yorkse band Camp Saint Helene. Olsen noemt hun sound “big sky folk” en daar kunnen we ons volledig in vinden en kunnen we vergelijken met Mazzy Star.
Het tweede deel van deze plaat zijn dus Angels covers. Het begint dan ook met The Takeover van Poppy Jean Crawford en klinkt origineel, vrij poppy en gelaagd maar Olsen brengt de song enkel met akoestische gitaar met wat echo op haar stem zodat het een mysterieuze country-vibe krijgt.
Swimming van Coffin Prick is een vreemde psychedelische track met bijzonder soundscapes, maar Olsen heeft de song vrij puur gehouden met een elektrische gitaar waar wat reverb op zit en ook haar stem is door de effectenbak gegaan.
Sinkhole van Sarah Grace White is van zichzelf al vrij sober ingekleurd, maar Angel brengt het op deze plaat gewoon op piano. Het is dan nog breekbaarder en intenser en dat maakt dus zeker indruk. Makim Ludwig’s Born Too Blue is een pure americana altcountry-track die Olsen hier ook weer heel puur brengt met haar akoestische gitaar zodat het ineens een countryklassieker lijkt. Tot slot is er Farfisa Song dat Camp Saint Helena origineel een folky 70’s vibe gaf en waar Angel Olsen ook een sobere versie van brengt.
Cosmic Waves Volume 1 is zeker een tof concept van Angel Olsen dat smaakt naar meer. Alleen zijn de coverversies wel heel sober en puur gehouden, onder het idee van de “less is more” aanpak. Het geeft wel het gevoel dat Olsen er niet echt veel tijd in stak, maar het klinkt allemaal zeer mooi en breekbaar zoals we gewoon zijn van deze Amerikaanse singersongwriter, plus het feit dat we nog een aantal boeiende nieuwe artiesten hebben leren kennen.
