Mass VI stormt binnen als een wervelwind aan emoties. Pijn en eenzaamheid overheersen. Het leven is voorbij en we willen dat het hier bij stopt. Maar wordt ons dat wel toegelaten?
Vier jaar is het geleden sinds voorganger Mass Vonze tere zielen bereikte. Deze vier jaren zijn echter niet genoeg om de wonden geheeld te krijgen die Mass V ons in 2013 bezorgde. Amenra werd opgericht in 1999 en bezorgt ons de laatste 18 jaar pijn en emoties die evenwel heel herkenbaar als heel bovennatuurlijk aanvoelen. Mass VI, zowel als zijn vijf voorgangers, is volledig beïnvloed door de ervaringen van de leden, die hun ziel hier volledig in wegleggen. Laat het net die ziel zijn, die hier op het spel lijkt te staan.
Een sirene geeft het teken van een aankomende storm. Onrust heerst bij het aanstormen van Children Of The Eye. Wat ooit de rustigheid zelve was, verandert in een vlaag van emoties. Wij zullen vechten. Wat zich wil overmeesteren over ons, zal niet overwinnen. Dat kunnen we niet toelaten. Een fluisterende stem geeft een laatste groet aan dit leven. Het erkent dat het einde nabij is. Maar dat einde wordt pijnlijker met de seconde. Het bereikt een punt waar ondraaglijkheid de overmacht krijgt. De strijd wordt opgegeven. We beseffen dat het einde nabij is en beslissen het enige te doen wat nog mogelijk is: ons overgeven.
Edelkroone dient als lofzang om te erkennen dat het tijd is om te gaan. Het leven heeft het gewonnen van onze stribbelingen. We bereiken het vagevuur. Pijn en leed heersen over onze ziel. We proberen alles los te laten, dit vagevuur te passeren en onze finale bestemming te bereiken. Dit wordt ons echter niet toegelaten. Vechten moeten we. Willen we. Kunnen we. Denken we? De rust keert weder. We vermoeden dat onze strijd gestreden is en we dit vagevuur mogen verlaten. Deze Plus De Près Toi geeft duidelijkheid dat we enkel en alleen onze voormalige geliefden willen bereiken. Een fluisterende stem tracht te communiceren met deze voornoemden. Geen antwoord. Woede keert weder. Pijn neemt nogmaals de overmacht.
Het gevecht lijkt gestreden te zijn. Spijt verkondigt al wat we ons beklagen. Alles wat we ooit anders zouden doen, moesten we die kans nog gekregen hebben. Met A Solitary Reign komen we aan in wat lijkt op een sprookjesachtige wereld. Een fluisterende stem beklaagt het zich dat er een afstandelijkheid ontwikkeld is tussen ons en onze voormalige geliefden. We voelen ons eenzaam. We kunnen ons niet meer verbinden met hen die wij ooit zo lief hadden. We roepen het uit. We willen dat deze lichaamloze ziel ons verlaat.
Woede keert weder in dit laatste Diaken. Het einde is nabij. Maar het wil ons niet lossen. Met onze laatste krachten, schreeuwen we het uit. We willen onze geest niet meer behouden. We willen alles in de vergetelheid doen belanden. Van het ene moment op het andere lijken al onze emoties onze ziel te verlaten. Dit nietig bestaan lijkt ten einde te lopen. Een laatste fluisterende stem keurt goed. Dit is wat we wilden. Maar een laatste stribbeling tracht ons bestaan te behouden. We vechten terug. Een plotse stilte geschiedt. Is het gelukt onze ziel te vernietigen? Of hebben we er ons bij neergelegd voor eeuwig te blijven ronddolen in dit nietig bestaan?
Mass VI voelt zo finaal aan dat de huiveringen over ons lijf ons volledig in de ban nemen. Elke keer dat we deze hymne van het einde der tijden beluisteren, voelt het aan alsof ook ons laatste uur geslagen heeft. Wat nog schrikwekkender is: Mass VIvoelt zo finaal aan dat het onwaarschijnlijk lijkt hier nog een vervolg aan mogen te verwachten.
Mass VI verschijnt op 20 oktober via Neurot Recordings en wordt live voorgesteld op 31 oktober in Ancienne Belgique in Brussel. Deze laatste is helaas al maanden uitverkocht.
