Comme je t’ai aimé was het veelbelovende eerste snoepje. Op 14 november 2025 liet Alice Dutoit die je beter kent als Alice on the Roof, Alice los op de nietsvermoedende wereld, haar eerste album volledig in de taal van Molière. Zo slaat, zeven jaar na haar laatste muzikale hoofdstuk de Bergense zangeres een nieuwe weg in.
Het werd een intieme en persoonlijke plaat waarin de singer-songwriter zichzelf zonder filter blootgeeft. Stiller, dieper maar veel dichter bij zichzelf. Alice is een zoektocht naar volwassenheid, zelfaanvaarding en innerlijke kracht, terugkerend naar de essentie.
Comme je t’ai aimé deed al het beste vermoeden. En jawel, dit album staat bol van mooie, frêle, emotierijke en pakkende liedjes.
Comme je t’ai aimé, die parel die we al in onze armen sloten, opent meesterlijk de plaat, machtig mooi gezongen, frêle en kwetsbaar. Met deemoedige blazers met Sylvain Bardiau op trompet en bugel, Mathias Mahler op trombone en Marielle Chatain op sax, Dutoit aan de speelgoedpiano en die voorzichtige beats en synths van Albin de la Simone en Paco Del Rosso eronder. Niets kan dan nog fout gaan, toch? Dat wordt dan ook bewezen met de rist songs die volgen in deze wonderlijk mooie luistertrip van veertig minuten.
Broken – integenstelling tot wat de titel doet vermoeden ook in het Frans gezongen – gaat verder op hetzelfde feeërieke elan, met Dutoit en de La Simone op piano en Del Rosso op synths en Wurlitzer en natuurlijk die prachtige stem van Dutoit. Met de ingetogen composities Comme je t’ai aimé en Broken heb je dan meteen al twee absolute ingetogen prijsbeesten van het album achter de kiezen.
Tijdens 15 ans trekt Alice on the Roof resoluut de dansbare en tegelijk ook sfeervolle popkaart. Aan ritme geen gebrek bij deze tongue in cheek popsong, meerstemmig horen we Dutoit, met fraai uitwaaierende gitaren van Ambroise Willaume en Kid Sophie, die we ook horen op respectievelijk bas, synths en nog meer synths. Wordt dit de eerstvolgende single en – wie weet – een hit?
Ook Today is zo’n perfecte en pure popsong, waarbij ook alles klopt, en dus evengoed een kandidaat om de hitparades te gaan bestormen. Dansbaar en ei zo na frivool, hoopvol besluitend met “Today, today est toujours parfait”. Dutoit wordt hier omringd door weerom Del Rosso en de la Simone op bas en keys, met percussie van Santo Scinta en fraaie altvioolpartijen van Nicolas Stevens.
Maman debout start redelijk bombastisch met de blazerspracht van Bardiau, Mahler en Chatain, om vervolgens net niet stil te vallen en dan rustig kabbelend te meanderen over zuinige keys van de la Simone en Del Rosso; met verhalende en breekbare, maar tegelijk zalvende zang van Dutoit. Met daarna die blazers weerom in volle glorie te horen, op de achtergrond.
“Je vois chez les autres ce qu’il manque chez moi”, klinkt het wat donker in Mirroir, mirroir, rijkelijk gearrangeerd en erg fragiel gezongen door Dutoit. De bas van de la Simone is tegelijk subtiel en erg aanwezig, de keys (de la Simone en Del Rosso) rijkelijk, terwijl de piano van Ambroise Willaume voor de zuinige begeleiding zorgt. Hadden we al gezegd dat Dutoit hier weer prachtig en pakkend zingt?
Ook erg mooi is Si peur pour nous, waarop Dutoit zichzelf begeleidt op de piano, met bas en zuinige en lichtjes bombastische synths en bijzonder veel donkere sfeerschepping van Del Rosso. Misschien zou deze song nog harder binnenkomen met enkel Alice op de piano. De beats voegen hier niet echt iets toe, noch zijn ze storend. Maar misschien is deze parel net wat sterker in meer uitgeklede versie?
Soms kan je iemand compleet omverblazen op amper drie minuten, of minder zelfs. Dat doet Alice meesterlijk in het breekbare Emilie, o zo fragiel en wonderlijk mooi gezongen. Met behalve de magnifieke stem van Dutoit, knappe pianopartijen van Willame en een fraai koortje gevormd door Audrey Dequenne, Milla Savarese, Brigitte Fagot en Dutoit zelf.
Een bijzonder aangename verrassing op het album is het duet met Catherine Ringer (ja, die van Les Rita Mistouko). Ma Chérie klinkt erg lieflijk en aandoenlijk mooi. Het volle, soms wat korrelige stemgeluid van Ringer blendt heel mooi met de breekbare zang van Dutoit. Gewéldige pianopartij van de la Simone, zuinige gitaar, bas en synths van Willaume.
In Tyrannosaure etaleert Dutoit nogmaals haar frêle en tegelijk krachtige stemgeluid, met sfeervolle keys van Del Rosso, erg mooie pianopartijen van de la Simone en de altviool van Stevens die voor wat meer gewicht en dramatiek zorgt.
Of Dansons le Parkinson op persoonlijk ervaringen of confrontaties met de ziekte gebaseerd is, weten we niet. Wel is het een verrukkelijke track, met de immer mooie vocalen, en een onverwacht klankenpalet en instrumentarium die ermee gepaard gaat; gitaren, piano en weerom veel synths die de la Simone tevoorschijn tovert. Voorzichtig of niet eens dansbaar op een vermoedelijk zware thematiek.
Het album wordt heel klein, maar groots besloten met Kenobi, gedreven door een akoestische gitaarpartij (Thibaut Barbillon), piano en keys (de la Simone), met Dutoits stem die hier weer volop schittert, op de voorgrond en in de achterkoortjes. “C’est pas une chanson d’amour, ni d’amitié, pas besoin de discour, j’espère que tu le sais…”.
En dan zit een bijzondere luistertrip van een goede veertig minuten er helaas alweer op. Samen met haar kompanen Albin de la Simone, Paco Del Rosso en Sage, en nog meer schoon volk, heeft Dutoit een prachtplaat afgeleverd.
Of hoe het nieuwe album van Alice on the Roof een absolute must is om te horen. Luister, ontdek en geniet van deze straffe toer die Alice Dutoit hier uithaalt op haar derde album. Je zal het je niet beklagen. Beloofd!
