Is het individu dood? Als het aan de Franse filosoof Gilles Deleuze ligt wél. Deze denker stelt effectief dat het individu dood is: de mens is géén ondeelbare eenheid met een vastomlijnde identiteit (in-dividu), maar een chaotische veelheid, gespleten en vol tegenstrijdigheden. Een Dividu dus.
Ook de titel van de jongste ep van Whalemachine, die verhaalt over ‘de knarsende gelaagheid van onszelf als mens’, is duidelijk geïnspireerd door Deleuze. Naast de ep komt er ook een evoluerende film, en bij de Verbeke Foundation lieten ze een levensgroot Whale Machine-sculptuur neerstorten, op de releasedag van de ep.
Het trio Wim Poppe (gitarist, zanger, beeldend kunstenaar), Pieter Viskens (synths, drummachines, zang en composities) en Maarten Goethals (bassist, zanger en filmproducent) vormt samen Whalemachine, en is dus meer dan zomaar een popgroep. De ep maakt dan ook deel uit van het totaalproject. Op Dividu horen we donkere drumloops, ingehouden gitaren en erge mooie zanglijnen en koortjes. Zélf noemen ze het zelfs boysbandsachtige zang. Maar dat valt nogal mee.
Fans van Aparat, Low, Archive, Beak> en met een beetje goede wil ook Arsenal of nog Nits, gaan zich geen buil vangen aan deze ep. Bij momenten klinkt het poppier dan je zou verwachten, of wie weet is dat de bedoeling.
Flexible Guy, dat als single vooruit gestuurd werd heeft een voorzichtige funky vibe over zich, en klinkt als geniale pop, of toch ei zo na. Fire Burn sleept zich haast moedeloos verder, met wanhopig klinkende zang, melancholische strijkers en gitzwarte gitaarlicks. Hier hoor je Low en The Notwist of ook een beetje Neil Young met elkaar flirten, tegelijk is het een soort van futuristische blues. Of hebben we nu te veel fantasie?
Het kabbelende en meanderende If I Could Get Away With It dat de ep opent heeft een flinke Archive-vibe over zich, de lome spacy ballad Reckless With You is een instant fave, maar dat geldt evengoed voor Dogs, gedreven op prompte bas met fraaie zanglijnen, voorzichtige gitaarimplosies en al helemaal voor afsluiter Black Hands met zwaar aanzwellende keys. Heerlijke rammelende gitaren en een bijzonder dreigend en beklemmend sfeertje. Jammer dat het nummer zo kort is; je komt helemaal ‘in the mood’ en net dàn is het alweer voorbij.
Een sterke twintig minuten, die ons nog wat hongerig naar meer achterlaat. Allicht groeit dit alles nog verder in de loop van het project, of-ook tijdens de live- of bij de filmuitvoering van Dividu in Cinéma Pathé in Sint-Niklaas, waar de band live speelt. Misschien komt er wel een live-dvd en cd? Maar check zeker de ep; het vraagt maar twintig minuutjes van je tijd.
