We zijn het ondertussen gewoon. Het ene jaar ligt de focus op Balthazar en het andere op de zijprojecten. Hoewel je dat laatste woord met een grote korrel zout moet nemen. Warhaus is ondertussen meer dan zomaar een uitstapje. Een volwaardige band met een unieke stem. Uiteraard letterlijk die van Maarten Devoldere, maar ook van diens zielsverwant Jasper Maekelberg die niet alleen deel uitmaakt van de band, maar ook in de producersstoel zat en er niet voor terugdeinsde om Maarten terug te fluiten wanneer hij vond dat hij beter kon.
Streng denk je dan, maar het resultaat Karaoke Moon liegt er niet om. Maarten Devoldere moet je onderwijl de trucs van de foor niet aanleren. Het schrijven van een perfecte popsong, en bij uitbreiding hapklaar hitvoer, zit hem al jaren in de vingers. Toch kiest hij zelden voor dit stramien, ook niet op de nieuwe Warhaus.
Begrijp ons niet verkeerd, Karaoke Moon is zeker geen moeilijke plaat. Binnen luttele seconden herken en hoor je de typische Warhaus-sound zoals in de single Where The Names Are Real. Maar Devoldere grossiert ook met plezier in niet zo voor de hand liggende genres zoals wat jazz-spielerei in What Goes Up, de muzak piano-interlude Jacky N. of zwoele blues op Hands Of A Clock.
Nooit te uitbundig experimenteel, wel best gewaagd voor een big seller als Warhaus. Ondanks zijn eigen sterrenstatus dweept Maarten graag met idolen. Je hoort al eens de naam van David Bowie vallen of je hebt een song die de titel Jim Morrison draagt. Zonder hem bij naam te noemen, denk je bij The Winning Numbers aan Tom Waits in zijn Closing Time-periode. Vakmanschap, ook al druipt de fascinatie voor gelijkgestemde muzikanten er vanaf.
Naast Maekelberg kon Devoldere rekenen op Sander Verstraete (Sophia) en Balthazar-leden Michiel Balcaen en Tijs Delbeke. Gelukkig ook twee keer op Sylvie Kreusch zoals in de begindagen van Warhaus toen iedereen het over die Serge Gainsbourg en Jane Birkin-magie had. Iedereen weet wat la Kreusch met haar lolita-stem kan, No Surprise en Zero One Code zijn dan ook perfect.
Maarten klinkt nog altijd een beetje als Leonard Cohen. Net alsof hij iets te lang in een rokerige salon heeft doorgebracht en bij het buitengaan ervan nog wat mijmert over het leven en de zin ervan. Karaoke Moon is een prachtplaat, het enige nadeel is misschien dat we het vanzelfsprekend vinden dat Warhaus torenhoge kwaliteit aflevert waardoor het verrassingseffect weg is. Warhaus blijft nog steeds op zeer eenzame hoogte staan in het Vlaamse muzikale landschap en dat hoor je op iedere track.
