De beste Belgische bands krijgen zo goed als geen persaandacht en staan veel te weinig op onze podia. Een feit waar je helaas niet omheen kan. Neem nu het Leuvense WANHEDA – ken je ze? – die met hun tweede ep Dusty Trails een tour de force afleveren die je eigenlijk alleen maar van de allergrootsten zou verwachten.
Zes knallers die te situeren zijn in het postockgenre. Explosions In The Sky of Mogwai zijn overduidelijk de invloeden, ook al klinken de Leuvenaars meer als een doorslagje van. Volledig instrumentaal, maar zo filmisch dat je bij ieder nummer wel een verhaaltje kan verzinnen.
Opener Beneath the Vulture’s Gaze liegt er niet om. Alles begint vrij hard, met stoere postrockgitaren die je onmiddellijk bij de keel grijpen. Geheel onverwachts komt er een trompet bij en een melancholische piano die de decibelstorm een halt toe roept. Onmiddellijk waan je je in een decor van een spaghettiwestern inclusief knallende revolverschoten. De muziek van Ennio Morricone is dan ook niet veraf. Gevaarlijk en onrustig, het is niet voor niets de blik van de gier.
WANHEDA houdt duidelijk van spielerei met uiteenlopende stijlen, zo heeft Lady Caliph_Nocturne een neo-klassiek randje, maar vooral zijn het songs die je hart raken zoals het fantastische Grit and Glory dat evengoed een verloren bonustrack van Mogwai’s Come On Die Young had kunnen zijn. Schurende gitaren met melancholische pianoklanken die je ziel alle kleuren tonen. Soms zijn we gul met superlatieven, maar als we het menen dan menen we het ook!
Songs die aanvoelen als je enige trouwe vriend zoals het weergaloze In the Footsteps of the Nameless. Ons hart hebben ze in ieder geval gewonnen. We zien geen redelijke reden waarom het jouwe niet, Dusty Trails is op alle vlakken af. Nu nog de wereldroem!
