Soms lijkt het alsof de nieuwe fantastische Belgische bandjes zomaar uit het niets verschijnen. Wellicht hebben ze jaren geprutst en wie weet ook veel gevloekt, maar wat The Weary laat horen op hun ep Spiritual Infringement is desalniettemin groots. Niet dat we daar zo van achterover vallen. Wie hen onlangs in de Brugse Villa Bota aan het werk zag op één van onze Luminous Fest-edities, weet waar zich aan te verwachten: strak laweit waarbij je niet anders kan dan de naam van Steve Albini laten vallen. Inderdaad, reeds meer dan één keer gedaan, maar van dit soort noise krijgen we dan ook nooit genoeg.
De ep met vijf nummers werd zonder al te veel toeters en bellen op Spotify gegooid. Zo gaat dat nu eenmaal in de kelders van underground. Maar alles klinkt meer overtuigend – en eerlijker en vooral beter – dan het zoveelste nieuwste snoepgoedje dat je door de mainstream media in de strot geduwd krijgt waarvan je je achteraf alleen maar afvraagt waarom je er drie kwartier naar hebt geluisterd.
The Weary trekt zich niet te veel aan van regeltjes. Melodisch, ook al zal niet iedereen dat vinden. Een heerlijke blend van alles wat ook maar enigszins te linken valt aan noise. Postpunk, maar je hoort evengoed wat sludge als postrock in. Wellicht een blend die te verklaren valt door het feit dat de band geen seconde wakker ligt van welk genre nu wel of niet bij hen past, ze gaan voor een geluid waar ze zelf volop in geloven. Da’s altijd een goed vertrekpunt.
Op de ep vind je de twee “singles” Worn By The Mask en titeltrack Spiritual Infringement terug die wel iets hebben met Fugazi. Strakke drums, scheurende gitaren, nihilistisch en een wanhopige stem die klinkt alsof alles al lang naar de vaantjes is. Chaos voor de ene, oorsmeer voor de andere. Ook The Fall komt eens piepen, want bij Liquid Gate konden we niet anders dan denken aan Bend Sinister, terwijl het logge Daisy Chain dan weer iets heeft van The Birthday Party. Maar genoeg namedropping, je zou al moeten luisteren naar The Weary!
