Singer-songwriter Chris Calant maakt al muziek in de jaren ’80; altijd boeiend materiaal waarin de man zich volledig smijt. Later bracht hij muziek uit onder verschillende namen waaronder Chris C & Swingin’ Danglers waarmee hij een album vol Bob Dylan covers uitbracht. Calant heeft nooit mee willen doen aan hypes en maakt muziek vanuit het buikgevoel, intens en 100% oprecht. Na een tijd stilte, omdat hij twee keer is opgenomen in de psychiatrie alwaar hij de diagnose “autisme” kreeg, is hij terug met een nieuwe band.
Bij The Boners is Chris zanger en gitarist en krijgt hij het gezelschap van Joris Bossaerts op gitaar, Bert De Ryck op drums en Geert Feyaerts op bas.
Deze naamloze ep is het eerste wapenfeit van de band uit de Kempen en maakt al onmiddellijk veel indruk.
Opener Train klinkt gevaarlijk, gedreven en super intens en grijpt je bij de keel. Het is een song dat ergens ligt tussen Tom Waits, Morphine en Sparklehorse, tof gezelschap dus. In het mysterieuze Father hoor je duidelijk dat Calant met veel passie zijn tekst zingt en dat de man echt wel een straffe zanger is.
Met Star levert de band een lied af dat op elke radiozender zou moeten gedraaid worden. Het is catchy en klinkt zo overtuigend en pakkend dat het echt wel aandacht verdient. Tijdens That’s Where We Failed gaat het er iets rustiger aan toe en krijgen we een warme bluesy vibe die super sensueel klinkt. Als afsluiter is er nog het diamantje Marie’s Gonna Bring My Baby Home, een song die Tom Waits is vergeten schrijven. Gelukkig heeft Calant dat wel gedaan heeft.
The Boners hebben misschien geen originele groepsnaam maar ze klinken wel origineel. Calant schrijft straffe nummers en dat merk je aan alles. Bossaerts is een geweldige sologitarist en op de ritmesectie kan je een huis op bouwen. Helaas heeft de band geen promodienst en wil Calant het simpel houden. En aldus is deze zalige ep enkel op Soundcloud te beluisteren en heeft de band geen website of sociale media kanalen. De muziek spreekt gelukkig voor zich.
