Soft Johnson is het solo alter ego van Chris Smet, die ook de snaren beroert bij fijne combo’s als Star Club West, Roadhouse Libra en Paramount Styles, en zoals de vlag netjes aangeeft, een lading vol zacht, ingetogen gitaargetokkel afgeleverd heeft. We zijn er nog niet helemaal uit of de naam ontleend is aan Daniel Johnston of Jack Johnson.
Van bij aanvang krijgt Swim Girl vocale bijstand van niemand minder dan Karolien Van Ransbeeck (Few Bits), de Antwerpse Tanya Donelly. Dat staat alvast garant voor een heel mooi begin. Maar Chris heeft Karolien niet écht nodig. De rest van de klus klaart Chris dan ook netjes op z’n eentje zonder vocalen en hij zet ons bij de derde track Jajajaja al meteen op het verkeerde beentje; 17 seconden lang plugt hij z’n elektrische gitaar in voor een korte knoert van een harde riff, om dan vervolgens in Hoboken nóg ingetogener voor de dag te komen als voorheen. Dat grapje krijgt een vervolg in Zonder Jou, maar dan met een banjolick die van Katastroof kon zijn. Dát en titels als Bluesing My Religion, Atmosferio en Dinsdaggio kenmerken de grapjas in hem.
Soms inderdaad en uiteraard bluesy, maar evenzeer melodisch zeer sterke instrumentals waar niet meteen een genre op te pinnen valt. Wel kwam Vensters – het album van de Nederlandse gitarist Harry Sacksioni – ons voor de geest, maar dan veel minder melig. Afwisselend akoestisch en elektrisch worden er muzikale landschappen geschilderd waar het gelukzalig rustig vertoeven is. Dé soundtrack om op een zomerse dag te ontwaken met het ochtendgloren op je gelaat en de vrouw van je leven naast je, zoiets.
