Hij heet Xander Hamelton en in zijn Gentse kamer laat hij de seizoenen over zich heen waaien. Daaruit puurt hij zijn songs, en uit wat hij zoal hoort als hij een plaatje oplegt.
Eerste indruk: zéér jaren zestig. En alle seizoenen, zo’n stuk of vier bij benadering, zitten erin. De lente door The Beatles, zomer door The Beach Boys, de vallende bladeren van The Kinks even later en de ijspegels aan de daken van The Velvet Underground. Dat kan slechter.
Het is zijn tweede release maar waarom dien je hier eigenlijk naar te luisteren? Wie heeft Dr. Black vermoord? Spannend hé? Dus lees vooral verder.
Soft Boy opent zijn quattro stagioni met de zomer; zoals hij die aanvoelt in Girls On Rollerskates: zwoel, funky en er zit wat van Sly Stone in. Maar waarlijk geweldig is Come Along, een hemelse popsong zoals Ray Davies ze schreef. Isolation, dat is dan weer iets wat op Pet Sounds had kunnen staan en, even opzoeken, kan je een muzikant van bij ons een groter compliment geven? We dachten het niet.
Teken Iets Yelter (wat dat wil zeggen weten we ook niet) lonkt naar instrumentaaltjes zoals Jonathan Richman ze losliet en dan zijn we al aan Even When en het wintert erin maar de zang is warm en het is een moordsong en wat moeten we nog meer gaan schrijven over dit, dit van Soft Boy?
Tweede indruk: Jawadde. Dadde.
