In de buurt van Aalst huist sinds 2005 een interessante DIY-band, toen opgericht door Vidi en Luke Headtrip. Op hun eerste album Weapons Of Mass Salvation (2008) lieten ze hun mix van alternatieve metal, industrial black metal, hardcore punk, avant garde metal en gothrock meteen sterk horen. Toch bleef het grote succes uit en viel de band stil… Vidi ging bij de EBM-band 2nd Civilisation spelen en startte Kreationist op.
Intussen nam Luke Headtrip een nieuwe start met Snapklone Society en nam dit album The Meat In The Grinder op, dat eigenlijk zo’n jaar geleden al verscheen, maar we graag toch even in the picture zetten. En dat… doen we alleen met albums die écht de moeite zijn om te ontdekken.
The Meat in the Grinder gaat over mentale veerkracht en het maken van de juiste keuzes, zelfs op de bodem van de put.
“Wat gebeurt er als een man alles verliest waar hij ooit om gaf? Hoe ver zal hij gaan om wraak te nemen op degenen die hem onrecht hebben aangedaan? En kan hij verlossing vinden in een wereld die uit elkaar lijkt te vallen? Dit zijn de vragen die The Meat in the Grinder probeert te beantwoorden in een duister, gothic drama over een voormalig academisch wonderkind dat een mooie toekomst voor zich had, totdat hij werd verraden en ontslagen uit zijn prestigieuze positie. Nu leeft hij een ellendig leven vol drugs, seks en geweld, achtervolgd door zijn verleden en gekweld door zijn vijanden. Maar op een nacht besluit hij het heft in eigen handen te nemen en de confrontatie aan te gaan met degene die zijn leven heeft verwoest. Onderweg ontmoet hij een mysterieuze vrouw die hem een kans biedt om opnieuw te beginnen, maar die ook zijn overtuigingen en normen op de proef stelt. Hij komt ook een groep rebellen tegen die vechten tegen de opkomende golf van fascisme en populisme. Zal hij zich bij hen aansluiten in hun zaak, of zal hij zijn eigen vete voortzetten? Zal hij vrede en liefde vinden, of zal hij bezwijken voor zijn innerlijke demonen? En zal hij de nacht overleven die hem roept?” legt Headtrip uit.
Acht nummers die de woede en stemmingswisselingen van het hoofdpersonage belichamen in een crossoversound van punk en al zijn afgeleiden (postpunk, hardcore, thrashmetal, gothic, black metal, industrial, …).
Opener Retaliation stelt dat meteen al scherp met vocalen die oerkreten lang uitrekken, gecombineerd met melodisch zuiver beklijvende zanglijnen, vrouwelijke kreten tussendoor, donker diep geponeerde zinnen en blaffende schreeuwen, die de scherpe riffs benadrukken.
Here & Now gaat dan eerder de death metal hardcore-richting uit,met zijn razende riffs zou je denken. Tot er na enkele seconden al een speels zanglijntje opduikt, met gitaren die lijken te bubbelen. Dat duurt allemaal echter niet lang, want algauw gaat dat over in een zeer overtuigende “Here and now”-kreet. Wow, wat een kundige diversiteit in één track! Crossover op zijn best, als het van het ene genresfeertje in het andere hopt, zonder te bruskeren.
One night stands kunnen des duivels zijn… de meest verleidelijke val tot gebroken harten… Heartache Heartache (666 One Night Stands) klinkt dan ook zwoel verleidelijk, stoer, uitdagend… Voor al wie al zover geraakte: dé soundtrack voor one night stand nr. 667!
Hoe klinkt een bloedbad? Een afslachting? In Het FluitenierKoninginsMassakker klinkt dat traag verwoestend… vernietiging met slome hand en een licht ironische grijns in het melodieuze gitaarspel!
Muzikaal moodswingen is het in Join the Solution: traag en instrumentaal wordt de twijfel verklankt, terwijl agressie en woede opduiken in een krachtpatsers-metal-staaltje gif spuien via snijdende riffs en bijtende vocals! De laatste twintig seconden zeker beluisteren, want daar krijgen we een electro-outro te horen die op zich al de basis van een nieuwe track had kunnen geweest zijn.
Nicolette & Stan gaan ‘en Français’ tekeer. En ze razen! Ze blaffen, praten in samples, brullen… “Vas-y”, klinkt het. En dan barst het weer even los. Als de track in traagheid vervalt, loeien de sirenes… het echte verhaal achter de twee kennen we niet. Maar het klinkt passioneel…
Espoir Fragmenté laat enkele zuivere gitaarnoten klinken, alsof een chanson zou kunnen starten, waarna een punky, avantgardistische intro start, die open barst in een woedende uitval, met slaande electronische beats. En toch duikt het punkchanson-sfeertje regelmatig weer op!
Met titeltrack The Meat in the Grinder wordt dit Snapklone Society-album knap afgerond. Met was bluesrockelementen, met warm gitaarwerk en haakse ritmes en woorden die lijken te verleiden, maar uiteindelijk gemeen hard onder het vel van de track kruipen. Word zelf dus vooral niet het vlees in de molen. Of als je toch die foute keuze maakt, zorg dan dat je eerst dit album beluisterde. Een uitzonderlijk sterke plaat, waarin zowel de schitterende vocalen als het instrumentarium rijk en divers ingezet worden, op een extravagant niveau!
The Meat In The Grinder is digitaal en op cd verschenen.
