Nomen est omen. Slow Crush is zo’n band die langzaam, maar wel zeker, zelf aan de weg timmert. Thirst komt zo’n vier jaar na de vorige plaat Hush. Voor hun derde album tekenden de Belgische shoegazers bij Pure Noise Records en gingen ze met producer Lewis Johns in zee.
Lewis probeerde de grenzen van de band te verleggen en lijkt daar in geslaagd. Het geluid is verdiept en verbreed, de muziek klinkt intens en heftig, dichter bij de 4D-ervaring die een concert van Slow Crush graag biedt. De band zit – as we speak – al in de VSA en voor de rest van het jaar staan zo’n 25 Amerikaanse, 12 Brits-Ierse en 25 Europese data op de pittige tourlijst. Op 31 oktober krijgt de AB in Brussel Thirst voorgeschoteld, een datum die met stip in onze agenda staat. Hierna volgt waarom dit zo is.
Titelsong en opener Thirst is een stomp in de maag. “I’m a lie”, klinkt het, maar daar geloven we niets van. De dromerige zang van Isa Holliday houdt stand op een orkaan van drums (Frederik Meeuwis) en overstuurde gitaren. Shoegaze, jawel, maar van de stevige soort, met één voet in de metal. De break in het nummer werd trouwens in reverse opgenomen inclusief achterstevoren fonetisch gezongen tekst.
Covet begint lofi, maar herpakt snel en is ook één van de snelste nummers op de plaat. Iets over verlangen, hinten we, al zijn de lyrics van Slow Crush doorgaans onverstaanbaar. En met een sax-solo. Qua grenzen verleggen kan dat alvast tellen.
Ook Cherry talmt niet: de song valt met de deur in huis, inclusief noisy en pitch shiftende My Bloody Valentine-gitaren (Jelle Ronsmans en Nic Placlé). Na de break halverwege, barst de geweldige schoonheid opnieuw open, op de geweldige drums van Frederik Meeuwis. Even denken we met Leap naar adem te kunnen happen, maar na een dikke minuut wordt de kraan weer wijd opengezet en denken we aan het beste van Smashing Pumpkins: melodisch, krachtig met een gelaagd gitaargeluid en geschraagd door een fantastische drummer.
Hollow in het midden en Ógilt (IJslands voor “ongeldig”) naar het einde van de plaat schreeuwen het uit: atmosferische soundtrack zoekt beelden! Sigur Rós en David Sylvian loeren om de hoek. Ógilt doet dat zelfs zonder woorden. Deze band verkent echt nieuwe wegen op Thirst.
While You Dream Vividly suggereert al in de titel soundtrack, en is een mix tussen het verkende en onverkende paden in één avontuurlijke track. Bloodmoon is bloedmooi: dromerig, repetitief en toch meeslepend.
Hlýtt, de tweede IJslandse titel op de plaat, begint dromerig warm (warm is ook de vertaling van de titel). De drums van Meeuwis nemen het nummer op sleeptouw en na een lange break barst de plaat een laatste keer in volle geweld uit. De ijle zang van Holliday krijgt in dat slot het gezelschap van de overstuurde schreeuw van een andere zanger. We gokken graag op Colin H. Van Eeckhout van de vrienden van Amenra, maar vonden hier geen info over. Een bijzonder mix, maar het werkt. En zo eindigt de plaat even intens als ze begint.
Slow Crush levert een prachtplaat af en zet een stap naar een hoger level. Waar gaat dat eindigen?
Instagram – Facebook – Pure Noise/Slow Crush – Spotify
