SJ Hoffman aka Steven Borgerhoff is de helft van het uitgeversduo Borgerhoff & Lamberigts. Hij wachtte tot zijn 43ste om zijn eerste muziekalbum uit te brengen. De lange weg die hij daarvoor aflegde is dan ook de titel van het album geworden: The Long Now. Ondanks het lange uitstel was het voor Borgerhoff nooit een kwestie van ‘of’ maar wel van ‘wanneer’. Het album en zijn muziek zaten er altijd al, er was alleen een duwtje nodig om tot bestaan te komen. Dat kwam er van Mikey Rowe, de toetsenist van Noel Gallagher en Shameboy Luuk Cox (Stromae, Tim Vanhamel, Girls in Hawaii) die Borgerhoffs pad kruiste. Cox selecteerde negen songs en produceerde ook het album. De muziek is volledig van zijn hand, de teksten schreef hij samen met Joe Hamill, de frontman van de Britse band Cattle & Cane.
SJ Hoffman zou het resultaat kunnen zijn als je Matt Berninger (The National), Lou Reed, Leonard Cohen, Snow Patrol en Marble Sounds in een blender steekt. Voeg daarbij nog een vleugje eighties nostalgie en je krijgt de hartverwarmende en oprechte muziek van SJ Hoffman dat trouwens een anagram van Steven Borgerhorff is.
Met Again – Spirit Of Eden en Darkness toont de singersongwriter wat hij in petto heeft voor de luisteraar: mooie symfonische arrangementen met geraffineerde gitaarsolo’s en teksten die onder je huid kruipen. Stevens warme, praat/zingende bardstem in de stijl van Cohen en Berninger en de zachte backing vocals van Ilse Goovaerts (alias Neeka) vormen een mooie symbiose. Met Again – Spirit of Eden, een duidelijke verwijzing, steekt de singersongwriter zijn bewondering voor Talk Talk niet onder stoelen of banken. Heerlijke sferische stemmingsmuziek waar we niet genoeg van krijgen.
Single Falling heeft een rijke sound, aanstekelijke melodie en krachtig refrein. De meest hitgevoelige song vandaar ook waarschijnlijk de keuze om deze als eerste single te releasen. ‘Don’t look behind, you will be fine!’ kunnen wij alleen maar beamen. Hold Your Heart demonstreert een prachtig duel tussen de fluwelen piano en het zachte gitaarspel op het bonzende ritme van de drums aangevoerd door de ingehouden, ietwat rauwe parlando. Shine A Light is geen slecht nummer maar lijkt jammer genoeg net iets teveel op het Hold Your Heart en voelt een beetje als recyclage aan.
Ook Blow Away heeft een meeslepende melodie en catchy refrein waar de eighties vibes zachtjes insijpelt. Het blijft nazinderen niet in het minst dankzij de blend van de prachtige, fluwelen, breekbare stem van Goovaerts en de warme diepe stem van Borgerhoff. Vooral het solostukje van Ilse maakt indruk. Ons advies: maak hier de volgende single van. No Excuse, een Americana-getint nummer, is catchy maar verraad een flemisch accentje dat na een tijdje toch wel wat storend klinkt. Dit komt ook terug in The Night Will Break Your Heart dat ondanks de mooie lyrics ook de beperkte vocale mogelijkheden van de zanger blootlegt. Maar met het prachtige pianogedreven Gold maakt hij dit ruimschoots goed. Een sfeervol pareltje waarin Borgerhoffs stem en de melodie aanleunen bij The National maar ook Lou Reed maar met een duidelijke eigen touch. Hier moeten we toch eventjes voor gaan zitten om elke klank en elk woord helemaal in ons op te kunnen nemen. Magisch wordt het zodra de etherisch klinkende stem van Ilse Goovaerts meerstemmig weerklinkt. En als de laatste pianoklanken wegebben, pinken we een traan weg. ‘Sometimes you ease my mind, and tonight we’re about to go. We’re looking for gold…’ Muzikaal zit het allemaal goed en met nog wat vocale finetuning op het volgende album is dat goud zeker haalbaar als je het ons vraagt.
Tijdloze, sferische luistermuziek die een waaier aan emoties oproept. Een cd die je intensief beluistert in de wagen waarbij je plots beseft dat je al op je bestemming bent aangekomen en het lijkt of de tijd even heeft stilgestaan. Wij hebben hem al verschillende keren opgezet en het blijft elke keer weer genieten. Een meesterwerk is het net niet geworden, maar wel een verdienstelijke poging.
Foto (c) Matt Stuart – Artwork Studio Luc Derycke
