Sinds ze in 2016 finalist waren van De Nieuwe Lichting staat RHEA garant voor vette rock. Het Gentse viertal heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze gehoord wilden worden – wie niet – met als gevolg een parcours waarbij ze menig muziekliefhebber hebben kunnen overtuigen. Commercieel genoeg om een AB uit te verkopen, tegelijkertijd eigenzinnig genoeg om de grootste azijnpisser over de streep te trekken. De kerk in het midden houden, zoals men dat in het schoon Vlaams zegt.
Dat resulteerde naast een resem singles, in hun debuut Lust For Blood waarop duidelijk te horen viel wie de grote voorbeelden zijn. Kwalitatieve rock-‘n-roll recht uit het hart, en met Rather Be Nothing en Ready To Rumble zelfs leveranciers van rasechte Belpop-classics, maar op nieuweling Better Than God is het toch overduidelijk dat de band een paar extra pedalen heeft ingeduwd.
De grootste versnelling komt ongetwijfeld van producer David Bottrill die achter de knoppen zat voor Tool, Placebo, Muse en Smashing Pumpkins. En geloof ons, dit is meer dan een meerwaarde voor de credits. Zijn aanpak tilt de Gentse band naar een ongezien niveau, met als gevolg een heel straf album met internationale allure. Als daar maar geen rocksterren van komen!
De geluidspletwals begint met de titeltrack waarmee we een paar weken geleden voor het eerst kennis konden maken met de nieuwe RHEA grand cru. Een van dé tracks van het jaar met een sound waar Ziggy Stardust vanuit de hemel ongetwijfeld zijn opgeheven duimen voor laat zien.
Vanaf het moment dat Creeping Through My Head begint, heb je in de mot dat Better Than God de meest gelaagde plaat van RHEA tot nu toe zal worden. De Gentenaars hebben steeds in seventies-geluid gegrossierd, maar deze funky track verraadt tevens de bewondering van Parliament. Wij kennen onze klassiekers, maar RHEA ook. Soms lijkt het alsof de band met het allergrootste gemak dit soort instant classics uit hun mouw tovert. Kwalitatieve meezingers net zoals The Medicine dat flirt met het bombastische van The Darkness.
Geen enkel rustig nummer, geen tijd voor een verdiende adempauze. Underground rockt als de beesten en over Crawling Up The Walls schreven we al dat het vol rauwe energie zit alsof het lijkt dat de opnames plaatsvonden in de kerncentrale van Doel.
Jorge Van De Sande krijst zich de ziel uit het lijf, zelfs in het gezelschap van melodramatische, goed geplaatste achtergrondkoortjes zoals in Just Have Faith dat evengoed op een vroeger Queen-album kon. Toegegeven, soms voelt het aan alsof je in een platencollectie van iemand die al zijn klassiekers in huis heeft aan het grasduinen bent, maar of het werkt!
