Ray Hunter schreef in zijn muzikale levensloop heel wat albums, maar bracht daar amper iets van uit. Op het paspoort van de Nederlander staat Erik Pols genoteerd, maar die naam zou zijn rock-‘n-roll-gehalte onvoldoende eer aan doen. Hij speelt bij The Reuters en vroeger ook bij The Other Persons en The Loveburns. Als Ray Hunter haalt hij zijn solowerk nu toch uit de kast. Vorig jaar kregen we Volume 1 en we weten dat daar altijd een vervolg op komt. Bij deze: The Ray Hunter Collection Vol.2!
Daarmee brengt hij eighties- en nineties-rockers terug tot leven. Want de 11 tracks op dit album klinken noisy, gruizig, vuil, ongepolijst, intens, hevig… en situeren zich ergens tussen stonerrock, new wave met hier en daar wat industrial-elementen en kritisch humoristische teksten. Herhaling van wat we al ooit eens hoorden? Qua sfeer wel – want ergens in een hoekje staan de Ramones hevig te zoenen met Pixies – maar wel degelijk met een eigenzinnige punch, een eigen stempel waarmee hij ook nu indruk weet te maken.
De de DSM V zou er wel bij varen, moest deze Funny Dip in de diagnoselijst er als ‘grappige depressie’ tussen komen te staan! Funky, bubbelend, met spoken words, speels ritmewerk en ronkende baslijn.
Er is heel wat ruimte voor het vuiler uitdagende rockwerk: het gitaarwerk klinkt snedig in het vuil rauwe sfeertje dat neergezet wordt in Seer With A Snorkle. Geen kortsluiting in de sound, want de snaren trillen alle kanten uit, met wild drumwerk in Short Circuit.
Met de nodige nostalgie, klinkt A Nomad’s Gotta Go When A Nomad’s Got To Go als ‘dirty’ ballade. Traag, maar overgoten met de nodige ‘dirty lazyness’, waardoor we de heimwee van diegene die achterblijft, veroorzaakt door de vertrekkende, voelen. De repetitieve elektronische retro-/sci-fi-loop geeft de track de nodige ironie mee!
Er prijken ook twee covers op het album: Hi Ho Silver Lining (Jeff Beck) – dat van heel wat pit voorzien werd door de drums en zangstijl – en het ingetogen Save Me (Aimee Man) waar Ray Hunter een heel eigen stempel op drukt. Niet evident, want zijn zangwerk is helemaal niet zo sterk als dat van Man, toch heeft de track iets charmants door het DIY-gehalte.
En dan vinden we er ook enkele punky powertracks op terug, als we denken aan het scanderende Elevator Pitch en Broke, twee tracks om zin te krijgen om rebels mee te brullen. Ook The Mighty Fall Is A Closed Group mag daar met een straffe gitaarlijn bij aansluiten qua stijl.
We’ll Share, Drughi klinkt net iets te lo-fi en wat te rommelig qua productie, maar hey… op een album als dit moet dat zomaar kunnen toch?
Zwoel rockend mag Pontiac Everblack het album afsluiten, met twinkelende gitaren en mondharmonica, in schril contract tot de nonchalante zanglijnen die Ray Hunter telkens weer neerzet. De song valt na twee minuten helemaal stil, wordt opgeschrikt door enkele gitaarstreken en zwelt na dit stilte-intermezzo aan tot een gevuld nummer, met dieptrillende bassen, heerlijk los drumwerk en grimmige woorden!
The Ray Hunter Collection Vol. 2 is op cd verschenen en kan je verkrijgen door een bericht te sturen naar Ray Hunter of een mailtje te sturen naar erikpols@chello.nl
