Misschien hebben ze hun kinderkamer nooit verlaten. De broers Gilles Vandecaveye-Pinoy en Cesar De Sutter-Pinoy. Tenminste in hun gedachten. Je kunt je van alles voorstellen bij deze muziek. Een film die je zelf hebt gemaakt. Een knikkerbaan. Playmobil. Lego. Nintendo. Boek je eigen avontuurlijke vakantie. Het intro Revivaldi met zijn pauken is de opmaat voor alles wat er kan gebeuren.
Het tweede nummer Diffidence is veel speelser. Je wordt meegezogen in een wereld van verwondering met geluiden als uit een muziekdoosjes en dan komen er vreemde geluiden uit alle hoeken. Het klinkt als een leger virtuele dwergen die naar binnen sluipen om de kinderkamer over te nemen. Als dat ergens op slaat.
In Perfume probeert een mannenstem kort uit te leggen wat hij van parfum vindt voordat hij de draad volledig kwijtraakt. In Pure Happiness regent het door het plafond terwijl een vrouw is vergeten hoe ze moet lachen. Een computergegenereerde lach volgt over druppels op de vloer. Je verwacht letterlijk dat een man met een clownsmasker belt om te zeggen dat hij thuis bij jou is. En dat je hem daar moet bellen. En dan een alarmsignaal. Is er een David Lynch in de zaal?
En zo bouwen de broers verder aan hun muzikale landschap. Surrealistisch. Somber. Maar ook humoristisch. The Gluttons gebruiken bijvoorbeeld de mars van Tom Waits als stijlmiddel. Wat is die gekke stem die plotseling verschijnt in Goose?
Er valt echt veel te ontdekken op elk nummer. We willen graag dat filmmakers of balletchoreografen, theatermakers of kinderfilmmakers goed luisteren. En deze muziek verwerken in hun toekomstige projecten. Want alles kan alleen maar beter worden met de muziek van Peenoise.
En vertel ons niet dat je niet de helft van de tijd dat je luisterde een glimlach op je gezicht had.
