Veel verbeelding heb je niet nodig om vast te stelen dat de wereld in brand staat. Niemand die weet hoe het zal aflopen, laat staan dat we in staat zijn om de generatie van morgen een geruststellende fakkel door te geven. Als er al één pluspunt is aan al deze ellende, dan is het wellicht dat deze miserie soms tot gitzwarte muziek leidt die tegelijkertijd hoopvol en wanhopig klinkt. Een beetje zoals dat in het begin van de jaren 80 ook het geval was. Een tegenstelling die alleen maar in muziek werkt en perfect past in het stramien van Nel & JP.
Er is wellicht geen trouwe lezer van Luminous Dash die niet weet wie Nel Mertens is. Dichteres, maar ook al (bijna) tien jaar dag in dag uit in de weer als redactrice van onze site. Sinds een tijdje dus ook zangeres met als zielsverwant JP, een afkorting die staat voor Jean-Paul De Brabander die zijn muzikale sporen reeds verdiende bij Delavega, Girl Named Wolf en This Can Hurt.
Twee muzikale zielen die hun wortels in de inktzwarte muziek uit de jaren 80 (en dat gaat van EBM, new wave tot avant-garde) hebben. Gelukkig klinkt hun sound nooit gedateerd, laat staan retro. Veertien nummers – op vinyl! – die urgent aanvoelen omdat het duo op de bal speelt van de hedendaagse trieste actualiteit.
Nel laat op Waarom Niet? diep in haar ziel kijken. Een intiem contact waar een voorspel bij hoort, zo heet de opener van de plaat dan ook. Overvallen door een macaber en duister geluid dat aanvoelt alsof je geblinddoekt een spookhuis binnenwandelt. Angstig omdat je weet wat je te wachten staat, veel te nieuwsgierig om het niet te doen.
De twee nemen geen blad voor de mond. Punky, maar dan wel niet van het soort Hollywood-punk dat je bij pakweg Green Day hoort. Punk omdat je iets zinvols te zeggen hebt en dat ook zonder filter van de daken wil schreeuwen. De Helaasheid der Dingen, met dank aan Dimitri Verhulst voor de titel, gaat over het circus dat we dagelijks gadeslaan en waarin de clowns de baas zijn. Confronterend en gevat verpakt in één van de meest originele geluiden die je dit jaar zal horen.
Niet dat we de taalkundige hersenkronkels van Nel steeds begrijpen. Je botst op woorden zoals Huidhonger die muzikaal vertaald worden in welgemeende agressie die flirt met speelse new beat-geluiden. Vaak moet je Nels teksten meermaals beluisteren vooraleer ze tot je doordringen. Geen probleem, want iedere track staat bij ons sowieso één voor één op repeat zoals het aangrijpende Traan waarin de zware, melancholische gitaren van JP je genadeloos meesleuren naar een pikdonkere kosmos die je nooit wil verlaten.
Het zijn niet alleen de gitaren die wat tobberig klinken, ook de synths doen dat, zeker op het prachtige Tweelingsvlam. Niet dat er veel tijd is om weg te dromen, op Hamartia (een Griekse term voor de fout die de held ten val zal brengen) zie je net als in War Song van The Cure de bloederige veldslagen van Palestina en Oekraïne zo voor je.
Als Nel & JP één meezinger – gelukkig zonder polonaise – hebben dan is het de eerste single Zelfbeeld van Denaldi. Voor eventjes maar, want Desinteresse klinkt alweer punky en op Donderende Anarchie hoor je zelfs de echo’s van Trisomie 21. Alvorens Nel ons naar het naspel leidt – ook dat hoort erbij – worden eerst de ogen eerst nog eens vochtig gemaakt met de tristesse van Baude Ogen.
Conclusies zijn overbodig, behalve die ene dan: Waarom Niet? haalt met gemak ons eindejaarslijstje. Niet omdat we geen woedende collega’s achter ons willen, wel omdat dit debuut één van de beste platen is die we dit jaar hebben gehoord.
Facebook – Instagram – VI.BE – Spotify
