Wat bezielt een band om in tijden zoals vandaag de naam My Glorious Future te verzinnen? We zijn er vrij zeker dat deze Brusselaars het vrij cynisch bedoelen. De toekomst ziet er nu eenmaal niet rooskleurig uit. Eerder angstaanjagend. Maar dat weet je al lang… Wat je waarschijnlijk niet weet, is wie of wat My Glorious Future is.
Dat dreigende gevoel dat we helaas te vaak ervaren wordt perfect weergegeven in de muziek van dit viertal. De gemiddelde leeftijd bevindt zich rond de 45 en zelf geven ze aan dat ze een liefde hebben voor de jaren 80.
Muziek voor treurwilgen dus, gelukkig wel gebracht als frivole postpunk met een dosis tristesse. Het is allemaal wel al eens eerder gedaan, maar nooit krijg je een déjà entendu-gevoel. De stem van Stijn Germeijs mag misschien net iets meer energiek of gebalder klinken en ook dat Brusselse accent in zijn Engels is soms wel wat storend, maar dat drukt de pret niet.
Bij momenten dachten we zelfs wat aan The Names. Urgent waarbij de instrumenten soms als dreigende wapens klinken, ook al wordt het geheel overgoten met een toegankelijk synthpoplaagje waardoor het zelfs moeilijk wordt om niet te denken aan het latere werk van The Sound. Altijd een voordeel!
My Glorious Future bewijst op Hide And Seek dat je niet per se de gevreesde copycat hoeft te zijn als je de mosterd haalt uit de eighties. Je hoort wel echo’s van bands als Echo & The Bunnymen of Fra Lippo Lippi (mocht je ze kennen), maar gelukkig horen we ook toch wat van My Glorious Future.
