Monrad, het muzikale alter ego van Kortrijkzaan Matthew Ramon die tegenwoordig liever het zonnige Italië als thuisbasis verkiest, is de laatste weken niet meer van onze pagina’s weg te branden. Daar zijn twee redenen voor: omdat we compleet wild zijn van de muziek van de man, maar eveneens omdat je sinds kort de ep Not By Design kan beluisteren.
Zes tracks die uitblinken in klasse. Niet moeilijk als je ziet dat een groot deel van de Balthazar-kliek bij de opnames was betrokken. Filip Tanghe zorgde voor de muzikale begeleiding en productie, Simon Casier aka Zimmerman hoor je op bas en Michiel Balcaen op drums. Veel moeten we er niet aan toevoegen om te zeggen dat het hier om puur vakmanschap gaat.
Single Caught Up staat al een tijdje bij de favorieten in onze Spotify-lijst. Een swingend nummer dat doet denken aan het latere werk van Leonard Cohen. Zowel door Matthews unieke stem als door de speciale sfeer die hij rondom zijn muziek bouwt. Mocht de naam Leonard Cohen je afschrikken, noteer alvast dat de muziek van Monrad in essentie gewone popmuziek is. Wel pop in zijn allermooiste vorm.
Toegegeven, het is niet eenvoudig om niet aan Balthazar of Warhaus te denken als je Monrad hoort. Niet dat Matthew een gewetenloos copy/paste-diefje speelt, wel omdat hij in dezelfde vijver vist. Muziek die zichzelf onderdompelt in een “gezonde” dosis tristesse en op een vrolijke manier iets triests vertelt. Zoals bijvoorbeeld Not Yet of Whatever It Takes waarin Matthews diepe basstem omringd wordt met een heerlijk vleugje disco. Ook de invloed van DAAN komt geregeld om de hoek loeren, zeker in opener On Fire.
Hadden we het over disco? Dan is Rumble alvast onze favoriete track voor de discotheek. Niet dat je het er ooit zal horen, tenzij de dj van dienst er één is met smaak. Rumble is decadentie ten top, ideaal geschikt als je alleen op een bankje zit na net iets te veel cocktails te hebben gedronken en de zin zoekt van het leven. Of ook wel de ideale track om in je eentje op te dansen, al of niet in de discotheek.
Not By Design wordt afgesloten met het speelse The Game. Zonder meer het meest rooskleurige nummer van de ep – in ieder geval qua toon toch – net alsof Matthew ons wil zeggen dat alle miserie die we hebben gehoord bij lange niet zo erg is. Hoop zal er altijd zijn, zelfs in de donkerste dagen.
Jinte, Maarten, Simon, Michiel en Tijs: eigenlijk hebben jullie er met Matthew een duchtige concurrentie bij, maar daar hebben jullie (gelukkig) zelf voor gezorgd. Een van de strafste dingen die we dit jaar hebben gehoord en voor ondergetekende nu al een plaatsje waard in het top tien lijstje van dit jaar. Ja, van dat niveau!
