Mind.Divided neemt je mee naar de plek waar elke sprankelende sintel van de werkelijkheid een wazig spook is dat in een lichtflits verdwijnt, een oord ergens tussen het waken en een coma. Paul Verschooten verklankt met zijn soloproject Mind.Divided visioenen uit een onzichtbare wereld, vertaald in emotioneel aangestuurde muziek. Het sonische decor dat hij daarvoor schetst, is elektronisch gedreven, in een experimentele ambient dronesfeer.
“Stop talking. You’re making me aware of your existence.”
Die nood aan stilte moet uit een hevige emotie (ergernis, vermijdingsdrang, hoogsensitiviteit, angst misschien?) komen, want met zijn nieuwe album Stillness laat hij alles behalve stiltetracks horen. Hij sleurt je 40 minuten lang mee de verpletterende diepte in, gevuld met donkere dronescapes.
Ronkende ruis galmt in Still 01, als een alarmerend omen voor wat volgt. Voor we dat kunnen ervaren, bevinden we ons al in een donkere trance, waarbij een warme gloed van pijn zich onhoudbaar door het midden van onze borstkas boort. Onopvallend verhoogt de spanning. De golven dringen zich steeds sneller op en de aanhoudende ruis verduidelijkt zichzelf in een wirwar van trillingen, waarbinnen begeesterend gehuil in al zijn schoonheid ver op de achtergrond klinkt.
Still 02 baadt in een gelaten sfeer, waarbij eenzaamheid naar je toe geblazen wordt. Via ijskoude, metalen blaaspijpen. De kilte omarmt beklemmend. Glinsterend sprankelende geluiden duiken op, onder een aanzwellende noise.
In Still 03 dringt de stilte zich drukkend op in soundscapes die grommend dreigen en tintelende electro-impulsen toedienen. Een donkere zwaarte legt elkeen het zwijgen op en laat onze gedachten wegglippen naar een oord waar het bestaan ophield te bestaan.
Als een ondraaglijke onregelmatigheid duiken in Still 04 snerpende tonen op, langs uitwaaierende soundscapes, als sobere uitspattingen tussen sijpelende stromen leegte.
Hoor hoe hij in vier tracks zwijgt in dodelijke stilte. En beluister het prachtige lawaai hij daarbij produceerde.
