Twintig jaar geleden waren ze hot, twintig jaar verder zijn ze dat not. Wat ging er mis met Kaiser Chiefs? Waarom haalden ze nooit meer de ijle hoogten van Employment, hun debuut? Waarom kent niemand nog moordsingles daaruit zoals Oh My God of I Predict a Riot? En waarom brult iedereen nog steeds dat halfzachte gedoe van Ruby mee?
Vragen, altijd maar vragen. Hét antwoord is dat Kaiser Chiefs al lang niet meer klinken als twintig jaar geleden. Toen waren ze dé festival-act, en op die festivals ging frontman Ricky Wilson zo in zijn rol van frontman op dat hij al eens zijn voet kon breken op het podium, en botsplinters brengen géén geluk.
Voor dit, hun achtste plaat – goeie titel – liet hij zich inspireren door Duran Duran, een groep die in de eighties hot was, daarna definitely not, maar nu weer wel hot. Want alles komt terug en straks ook de pest. Maar goed, deze plaat was al twee jaar klaar getuige opener Feeling Alright en dat is al de derde (!) single. Goeie single, daar niet van, maar het is gissen waarom we de opwinding van vroeger missen. Oh ja, Nile Rodgers, meneer funk, was co-producer wat eigenlijk alles verklaart. Dit is een dansplaat die zo netjes klinkt dat je ermee kan afstoffen. How 2 Dance bijvoorbeeld: platte disco. De rest: idem dito. Waar is de razernij van Wilson gebleven? Te oud geworden?
Nu is Reasons To Stay Alive zeker geen slechte song – daar zijn de gitaren weer – en het prijsbeest is The Lads, de afsluiter, want daar hoor je weer de lads die ooit in hun grauwe Leeds naar het voetbal keken en pints zonder schuim hesen in hun lokale pub. Dat zouden ze weer meer moeten doen. Wij, en bij uitbreiding iedereen, overigens ook.
