De naam Jonathan Wilson zal misschien niet direct bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar de man is al jaren de vaste producer van Father John Misty. Hij zat ook achter de knoppen bij opnames van Angel Olsen, Billy Strings, Conor Oberst, Roy Harper, Dawes en Margo Price. Omdat Wilson ook een uitstekend gitarist is, nam Roger Waters hem in dienst om in zijn liveband te schitteren.
Jonathan brengt ook soloplaten uit met daarop dromerige, psychedelische rock (toch zeker op de albums Gentle Spirit, Fanfare en Rare Birds). Op zijn laatste album Dixie Blur uit 2020 gaat hij meer voor een typisch americana geluid met country invloeden.
Wilsons vorige platen verschenen bij Bella Union, Eat The Worm is de eerste langspeler bij BMG. Het was dus een beetje afwachten of hij op dit grotere label iets meer binnen de lijntjes zou moeten kleuren en het psychedelische achterwege zou laten. Met een titel als Eat The Worm en de bijzondere hoes werd echter al snel duidelijk dat Wilson zich op dit album weer helemaal heeft uitgeleefd.
Jonathan maakte openingsnummer Marzipan tijdens de periode dat hij het album Chloe & The Next 20th Century van Father John Misty aan het producen was. Het heeft in het begin dan ook wat diezelfde cabareteske vibe. In het midden vallen er heel wat psychedelische elementen uit de kast met een koor van stemmen, rare soundscapes en een orkest. Echt wel een openingsnummer met een grote O.
Het bijzondere Bonnamossa begint met een ritmebox en een jaw harp waar hij een dosis effecten overheen gooide. Halverwege het nummer vallen een gedreven jazzdrum en een muur van psychedelische geluiden in die in de lijn liggen van The Beatles ten tijde van Yellow Submarine.
Ol’ Father Time begint vrij sober maar naarmate het nummer vordert, voegen bijzondere geluiden zich bij het geheel en krijgen we unieke tempowissels. Van het akoestische Hollywood Vape dachten we dat het vrij ingetogen zou blijven maar ook daar vallen we van de één verbazing in de andere met spooky arrangementen en vreemde wendingen.
The Village Is Dead klinkt heel soulvol met zijn opgewekte strijkers. Het is één van de weinig songs op het album met een klassieke opbouw. We verdenken BMG ervan dat ze per se een single op het album wilden zodat de radiostations het zouden draaien; daarvoor komt dit nummer zeker in aanmerking.
Ook bij Wim Hof houdt Wilson zich wat in en krijgen we een vrij normale, dromerige track die enkel een ietwat bombastische break heeft. We geloven het zelf amper maar ook Lo An Behold is een sober pareltje, omdat de strijkers af en toe invallen wordt het soms wel iets “over the top”. Toch valt het allemaal mee, eigenlijk is het nog zo’n perfecte song.
Charlie Parker is geen ode aan de jazz-icoon maar een fictieve vlucht vol fantasie en verbeelding. Natuurlijk passen daar veel psychedelische elementen in die de track weer heel intens maken. Tijdens het romantisch zoete pareltje Hey Love komt Jonathan onverwacht als crooner uit de hoek.
In B.F.F. kijkt Wilson door zijn psychedelische wolk naar zijn jongere zelf. Het is een mooi, nostalgisch diamantje met een prachtige outro.
East L.A. begint als een ingetogen pianotrack, wanneer de blazers en soundscapes uit de lucht vallen, volgt weer een heftige, psychedelische rit. En zo komen we aan het einde van deze avontuurlijke plaat met het prachtige Ridin’ In A Jag.
Het is bijna niet te geloven maar Jonathan Wilson nam alle nummers op de plaat zelf op en producete ze ook zelf. Drew Erickson hielp hem daarbij op keyboards en Jake Blanton op bas, toch lijkt het of er een volledig leger van muzikanten aan deze plaat heeft meegewerkt.
Eat The Worm is een verzameling indrukwekkende songs met magistrale arrangementen. Mensen met een gevoelige maag laten die worm misschien toch maar beter liggen omdat ze voor psychedelische bijwerkingen kunnen zorgen…
