Dag in dag uit proppen we onszelf vol met muziek, als een junk. Liefst zo veel, snel en straf mogelijk. Overdosissen of slechte trips horen daar gelukkig niet teveel bij en al zeker niet als we aan onze stash geraken via het Italiaanse promo agency WillWork4Funk. Wanneer je namen als Brian Auger (yes, die mens stampt nog steeds gat), The Bamboos, The Jazz Defenders en The Haggis Horns (die trouwens meedoen op El Gato) in de portefeuille hebt steken, weet de gebruiker gewoon dat het hier niet gaat om tig keer versneden rommel maar pure shit. Zo simpel is het en dat is ook zeer zeker het geval met dit Joe Tatton Trio.
Mijnheer Tatton kennen we uiteraard van The New Mastersounds. Op dit tweede, geheel instrumentale album wordt hij bijgestaan door de Spaanse gitarist Lucas De Mulder, de Britse slagwerker Luke Flowers en een trits aan gerenommeerde gastmuzikanten. Zelf is hij meester op keyboard en gelukkig voor ons is dat op deze plaat vooral de Hammond C3.
Als je als band de plaat kan openen met het geweldige Double Take, binden wij als luisteraar onze riem meteen weer aan om een tweede shot te zetten. De aanstekelijke jazzfunk katapulteert ons meteen naar lang vervlogen tijden, toen B3 meesters als Jimmy McGriff, George Benson en Jimmy Smith, om er maar enkelen te noemen, het voor het zeggen hadden. Vanzelfsprekend klinken deze opnames een pak moderner maar toch raden we aan om vooral Root Down van Jimmy Smith eens op te leggen. Zo straf is het hier misschien net niet, maar op die manier krijg je wel een zeer goed beeld van de sfeer op deze plaat en kunde van dit gezelschap. Bedank ons en Beastie Boys later maar.
Het is niet constant muziek van toen die door de ruimte zoeft maar de denderende Hammond, de bas die er lekker bovenop ligt, voortreffelijk gitaarwerk, het onmetelijke spelplezier en de heerlijke funk en jazz doen ons blinken van blijdschap.
De openingstrack, Hey! en Guinnee Drop refereren wel degelijk aan die oudere scene en zijn heerlijk. Parels als El Gato en Lost On You klinken dan weer wat nieuwer, meer van deze tijd en laten ons zelfs stukjes Wizards Of Ooze gewaarworden, ten tijde van hun debuut The Dipster. Blijer of enthousiaster kan je ons niet maken natuurlijk.
En dan, zou het? Sugarman. Dé Sugarman song van Sixto Rodriguez? Het gelijknamige nummer uit diens debuutplaat van 1970, Cold Fact? Halleluja, ja hoor, helemaal. Een sterk groovende, relaxte maar zeer coole bewerking van deze klassieker. En nog wat extra huiswerk, snor meteen ook even de filmdocu over deze muzikant op, heerlijk om naar te kijken. Kan je ons nog eens bedanken.
All killer no filler-albums worden schaarser met de dag en ook deze plaat krijgt dat etiket van ons net niet opgeplakt. Heeft te maken met het iets mindere Moonbow en Lost On You. Zeker geen slecht werk maar vooral trager en geen, zoals het stickertje op de lp-hoes aangeeft, “classic Hammond-led jazz-funk”. Het is eerder iets dat men zal draaien op van die duffe afterwork zomerbar wantoestanden, hipster crap dus.
Uhum (en we herpakken ons), wat een lekkere plaat!
