Heel vaak begint een blackmetalalbum met een dark ambient intro maar omdat Björn, de man achter Hellstorm Of Flaming Nothingness, über kvlt is, doet hij het net andersom. HOFN, zoals het project genoemd wordt door wat luiere mensen, timmert al enkele jaren aan een eigen geluid, voornamelijk met behulp van minimale drones en een pikdonkere atmosfeer. Op zijn nieuwste boreling, Regrets, is dat eigenlijk niet anders, zij het dat HOFN doorheen de jaren enorm geëvolueerd is. Waar hij vroeger vooral uitblonk in dat donkere minimalisme, slaagt hij er tegenwoordig in om diepe emoties in zijn muziek te steken. Dat resulteert uiteindelijk in een album dat minder zwaarmoedig is dan men zou verwachten. Daar komt bij dat niemand minder dan Ronald Mariën van Stratosphere achter de knoppen zat. Als er iemand in dit land is die weet hoe ambient hoort te klinken, dan is het Ronald wel.
Opener November 23 lijkt nog een beetje te twijfelen tussen de ‘oude’ en ‘nieuwe’ HOFN maar een juweeltje als Glimmer kiest vol voor de dromerige ambient-sfeer. Het is een rustig kabbelend nummer dat eigenlijk niet zou misstaan tussen pakweg Brian Eno, Biosphere & Tim Hecker, om er maar een paar te noemen. Die lijn wordt moeiteloos doorgetrokken in Slow Progress, een track die – zoals de titel al perfect aangeeft – heel traag voortbeweegd op mooie soundscapes. Daarna volgt Nights Awake. Dit is zowat het meest duistere nummer op het hele album en lijkt vooral te steunen op het minimalisme waar HOFN zich vroeger mee bezig hield. De soundscapes zijn minder clean en de ondertoon is intenser. Alhoewel, Park dingt ook mee naar de titel ‘donkerste nummer’. Naast de gebruikelijke diepe soundscapes komt Björn hier ook op de proppen met andere instrumenten. De pianogeluiden geven het nummer een extra “creepy” sfeer mee. Het is een perfecte aanvulling op de muziek. Het zou bijna een oudere compositie van Nils Frahm kunnen zijn. Dat wil al wat zeggen, me dunkt.
Waar de muziek van HOFN vroeger vooral een beïnvloed was door depressie, melancholie en wanhoop, sijpelen er tegenwoordig heel wat andere emoties door. Liefde, warmte en hoop lijken nu de drijfveer. De muziek neigt vaker naar acts als A Winged Victory for the Sullen en Stars of the Lid dan naar duistere, misantropische, black ambient. En dat is zonder meer een goede evolutie voor Hellstorm Of Flaming Nothingness. Give It Time en … Regrets laten duidelijk die nieuwe richting horen. Het is lichter, hoopvoller, opener. Nu wordt het tijd om dit live op een podium te brengen en misschien gaan we dan nog veel en veel meer horen van dit b(l)oeiende ambient project.
