Helen Ganya Brown woont in Brighton en is het product van Schotse en Thaise ouders. Ze debuteerde in 2017 met het album Consume Me dat ze uitbracht in eigen beheer onder de naam Dog In The Snow. Op die plaat etaleert ze koele electro met een postpunk vibe, maar dankzij haar loepzuivere, dromerige stem heeft het ook iets van dreampop. Het album werd goed onthaalt en opvolger Vanishing Lands verscheen op het Bella Union-label. Op die plaat klinkt haar sound al veel warmer en is de koele elektronica verdwenen. Daarna bracht ze nog twee singles en de ep Heart To Heart Mirage uit onder de naam Helen Ganya waarop ze volop gaat voor het elektronische dreampop geluid.
Voor ze aan het album begon, haar Roland MC-202 sequencer vast in een baslijn. In plaats van het apparaat te laten repareren besloten Ganya en haar co-producer Rob Flynn het apparaat zo te gebruiken. Op die manier wilde het duo tegen het verwachte ingaan. Deze onbevangen benadering bood het grootste deel van de basis van deze nieuwe plaat. Ganya gaf zich over aan alles wat er te voelen val, en creëerde zo een venster op een wereld waarin de universele existentiële aantrekkingskracht werd erkent. Voor Helen schept deze langspeler verbondenheid door een suggestieve, elektronisch geladen bevrijding te bieden, waarin we ons kunnen trachten te bevrijden van de angst en bezorgdheid die ons vaak isoleren.
Het is dan ook een vrij intense plaat geworden met elf indrukwekkende tracks met een avontuurlijk geluid dat perfect past bij haar ideeën en haar krachtige stem. De nummers klinken dromerig maar ook dansbaar en soms heel breekbaar. Een moderne versie van Kate Bush waarin we wel wat herkennen van het avontuurlijke van Goldfrapp.
Op Polish The Machine onderging Ganya een positieve evolutie die resulteert in een prachtige, indrukwekkende schrijf die in de lijn ligt van haar vroegere werk maar intenser binnenkomt.
