HEISA, nooit zijn we zeker of je de naam nu wel of niet met hoofdletters moet schrijven, wel zijn we er rotsvast van overtuigd dat het één van de beste bands is die je (in dit land) momenteel kan treffen. Dat zeggen we inderdaad wel over meerdere acts, toch is dit Limburgse drietal erin geslaagd om met een geheel unieke sound op de proppen te komen. Eentje dat je in één vingerknip herkent en het is net daarin dat je de vakmeesters herkent. Het soort band dat een eigen stempel drukt op de muziekgeschiedenis. Of die wel of niet gehoord wordt, laten we in het midden, gelukkig maakt dit er het muziekgebeuren alleen maar spannender op.
Nochtans zijn de ingrediënten – niet de muziek – vrij simpel. Vervormde stemmen, een heleboel noise-invloeden plus onweerstaanbare ritmes die samen gegoten worden in wat op het eerste gehoor georkestreerde chaos lijkt, maar uiteindelijk meer melodie omvat dan de doorsnee rommel die je in het Sportpaleis kan aanschouwen. Het concept van wat Koen Castermans, Jonathan Frederix en Jacques Nomdefamille (niet zijn echte naam overigens!) doen, kennen we al jaren, evenwel klonk het nooit zo intens als op hun derde plaat.
Er is maar één woord op zijn plaats om hun derde plaat, die gemakshalve de titel TROIS kreeg, samen te vatten en dat is: een meesterwerk. Apocalyptisch, net zoals de laatste van The Cure klonk, zonder dat het muzikaal ook maar één noot in de buurt komt. Wel straalt de muziek hetzelfde gevoel uit: de angstige en helaas realistische gedachte dat je als mens in een oncontroleerbare mallemolen terecht bent gekomen die iedere minuut dreigt te ontsporen.
Het heeft geen zin om HEISA in een hokje te duwen. Wellicht is het dat van noise, simpelweg omdat er geen ander hokje beschikbaar is, maar het is zo veel meer dan dat. HEISA heeft er altijd een sport van gemaakt om ontelbare lagen in hun sound te steken, maar nooit was het zo gelaagd als op hun laatste worp en wel zonder dat de tsunami van geluiden elkaar in de weg loopt. Af en toe sluipt er wel een experimenteel kantje doorheen, toch blijft het toegankelijk, hoewel dat laatste zal afhangen van wie het hoort. Voor de één zal het onuitstaanbare pokkeherrie blijven, terwijl anderen het als een auditief festijn beschouwen. Nodeloos om te zeggen aan welke kant van de lijn wij staan.
Tien liedjes staan er op TROIS. Er wordt gestart met Nandor, de laatste single. Omschreven als ééntje voor de kids, wel eentje waar je je achteraf niet goed van voelt en dat te vergelijken valt met die foute rit op een waanzinnige achtbaan als je net een pak vette friet met net iets te veel saus op je maag hebt liggen. En toch, zonder dat HEISA ook maar één seconde vervalt in moeilijkdoenerij, is Nandor wel veruit de “makkelijkst” verteerbare van de tien. TROIS laat je zien waar het leven voor staat: het mooie, maar ook het lelijke. Het grappige, maar ook het trieste. En net als in het leven is er geen balans in te vinden. Songs die bombast uitstralen zonder dat er ooit overdreven wordt. Ook al weet je niet eens waarover de teksten gaan, laat staan dat je ze begrijpt, voel je toch de universele kracht die deze muziek uitstraalt. Wie niet zonder blinddoek door het leven huppelt, snapt immers perfect waar Jonathan, Koen en Jacky het over hebben.
Songs waar je niet per se gelukkig van wordt, wel ben je blij dat je ze op zak hebt. Soms voelt het aan als waanzin, dan weer is het de gulden middenweg tussen melodie en lawaai. Frustraties in het leven die je wil uitschreeuwen met muziek als enige helende katalysator. Om in het Frans te blijven: trois is een chef d’oeuvre…
HEISA kun je live zien op:
10/04 – Album Release Show Trix, Antwerpen
10/05 – Café De Zwerver, Leffinge
07/06 – Gladiolen, Olen
20/06 – KIOSK Festival, Mouscron
13/09 – Zingem Beeft, Kruisem
Facebook – Instagram – LABELMAN – Spotify
