Toen Nick Cave vorig jaar naar het toenmalige Sportpaleis (ondertussen AFAS Dome) kwam, waren we ervan overtuigd dat hij ons daar – in volle massa – nooit zou kunnen raken. Hij overtrof alle verwachtingen, kroop alweer onder ons vel en kreeg een publiek van 23.000 fans muisstil. Niemand zal het hem nadoen. Hoewel we er één vrouw ooit ook wel toe in staat zien, als ze er de kans toe krijgt: Nele Janssen.
We kennen haar – ruw en strijdlustig – als frontvrouw van het noisepunktrio Peuk, maar met haar soloproject Head On Stone speelt ze met piano op alle andere emoties in. Even puur en even intens. (Opr)écht!
Geef haar een podium, een piano en zij doet de rest. Dat bewees ze al meermaals in intieme settings, zoals op één van onze Luminous Fest-edities in Café De Loge in Gent. Ze componeert al sinds haar veertiende op de piano. Zo werden het ivoor van de toetsen het verlengde van haar vingertoppen en wat ze daarmee muzikaal laat horen, tevens het verlengde van haar ziel. Na haar debuutalbum Secret Head (2015), bewijst ze met haar nieuwe album Stony Beds, dat ze helemaal klaar is om in grotere zalen nog meer muzikale zielen en onzekere harten te bezetten.
“We are human”, klinkt het meermaals troostend omhelzend in Tower. Bitterzoet spelen de toetsen, waarmee ze emotionele bergen beklimt, torens sonisch dapper trotseert. Haar stem zingt ijl, kreunt, zucht prachtig intiem. Nele zingt over de demonen in haar hoofd, en de eeuwige onzekerheid die daarmee gepaard gaat.
Speels dartelt het instrumentale Mr. Flakes van de hoge noten naar de dieptes. Jeugdige onschuld en al evenveel emotioneel twijfelende jeugdigheid horen we in het prachtige Mighty Soul. “Hey, don’t be scared, put your arms around you, squeeze yourself away until you’re save”, klinkt het alweer troostend. “They will never dance upon your grave”.
Maar even goed laat Nele de donkere kantjes horen, die ze in goud weet te verzilveren met de unieke variaties in haar compositie. “They are wrong. You are very strong. You can take them all, with your mighty soul… It’s your heart of gold.”
Geen pleisters op de wonden. Blister heelt alle pijn, met zuiver zachte, lieflijke zang en de noten die zichzelf rijk mijmerend opvolgen. De muziek klinkt teder, etherisch. De teksten zijn zwaar, emotioneel amper verteerbaar. Mooi verklankte pijn, als littekens verpakt in haar nummers.
Donkere ondertonen, worden van een glinsterende melodie voorzien in Out, dat ons laat verdrinken in een meeslepend ‘In-and-out’-spel. Geruststellend wandelen we mee naar Janssens Hiding Place. Het stappende ritme van de laagste noten neemt ons mee langs heldermooie paden. In ons hoofd zitten we allemaal veilig verstopt.
Ergens anders brengt At The Fire onze gedachten. “Do your special dance…” Haar vingers lijken te dansen. Traag, vastberaden, ernstig, theatraal, vol drama, dan weer speels.
Aan de Mountainside van Head On Stone is het donker, maar warm. “I’m gonna have myself by my side.” Een brok emoties in een nummer? Jawel…, prachtig vooruit gestuwd door hoopgevende toetsen. “I’m gonna climb up, ‘till I meet your light”.
Wervelend woest. Golvend zacht en onvoorspelbaar mooi, zoals de zee kan zijn. Ocean pt.3 mist geen noot. Even gaat Nele de bluesy kant op, terwijl ze speels een soort kinderlijke moedigheid neerzet in een frivool spel, dat ergens ook een bepaalde tristesse in zich draagt. Want zo gaat dat met zeeën… spelen in een oceaan van tranen.
“I stay if you go.” Een zin die door ons hoofd blijft spoken en de honderden betekenissen die we er aan kunnen toekennen, zitten allemaal vervat in Run High Fall Slow. “I die if you go… no you, no me.” Zowel qua opbouw als qua tekst een machtig nummer.
Charmante zachtheid wisselt zich af met onvermurwbare sobere ernst in woorden en op het klavier. “I guess I need some time, I guess I need some beautiful alone time… the most wasted time I could find.” Alone Time gaat over isolement en dat schreeuwt Nele fragiel uit, om de plaat krachtig mee af te sluiten. “I-I-so-so-lation! I-I-so-so-lation!”.
Donker sprookjesachtig klinken deze elf nummers. Weemoed, twijfel, onzekerheid en fragiliteit weet Janssen met haar woorden en toetsen zelfzeker te verklanken. Een unieke stem, die emotioneel sterk uit de hoek komt. Moest Nele bandleden moeten uitkiezen voor dit project, zou ze op zijn minst Erik Satie en Frederic Chopin opnieuw tot leven moeten wekken. Maar geloof ons, deze dame is muzikaal het mooist in haar eentje.
Wil je Head On Stone live meemaken? Noteer dan alvast deze data en hou haar socials in de gaten, want er worden binnenkort nog meer concerten aangekondigd.
15/11 – Kinky Star, Gent
16/11 – Bar Lucy, Antwerpen
18/11 – Bootstraat, Hasselt
12/12 – JH Tijl, Diest
13/12 – GenX Recordstore, Gent
13/12 – Nachtwacht, Tielt
10/01 – De Fwajee, Sint-Truiden14/01 – Zapoi, Mechelen
28/01 – Afsnis, Gent
Facebook – Instagram – Spotify
