Het is vrijdag 2 augustus en we hebben net onze lege batterijen, euh… opgeofferd om o.a. Gurriers te zien op Absolutely Free Festival in Genk. Een paar weken eerder werden de Ierse jongens nog zwaar aanbevolen door vrienden. En terecht! In hun set jagen ze het merendeel van hun debuutplaat erdoor en voor het podium kolkt er een hoopje lichaamsdelen met ten hemel gerichte vuisten. Gurriers spelen strak, snedig, stampend en opzwepend. Wanneer de vrienden van Tramhaus erbij worden gehaald voor Approachable, wordt de adrenaline-productie in de tent helemaal bovengemiddeld.
“Dankjewel om te komen, ons album komt uit op 13 september.”
Je was er misschien (en helaas) toen niet bij, wel Come and See opent met Nausea, je zal onmiddellijk snappen wat we bedoelen…
Het nummer is de antagonist voor de plaag van de sociale media, die ons met dopamine-misselijkheid lekker mals heeft gemaakt. En met (eerder uitgebrachte single) Des Goblin schoppen Gurriers ons verder een geweten.
De baslijnen zwalpen rond strakke drums en de gitaren snijden als scheermesjes door de luidsprekermembranen. Na Dripping Out ontspannen de nekspieren en halsslagaders van zanger Dan Hoff even. In Prayers twijfelt de clerus aan God en dat laat de jeugd Siberisch koud. Het staat zo halverwege de a-kant al vast: dit vijftal deelt DNA met een paar andere bandjes uit Dublin als het op sterke songs schrijven aankomt.
Close Call is zowel de joyride met de gestolen ambulance als de brandbom in het asielcentrum, de geplunderde nachtwinkel en de kassei in de ruit van de combi. Het verzet en de verveling. De avondklok tikt, de scherven vliegen rond en het roet dwarrelt neer. Van de ene rel naar de andere rel op de dansvloer, in No More Photos.
Heel even kan er op adem gekomen worden op de b-kant van de plaat met Top of the Bill. Naar eigen zeggen een vervormd liefdesverhaal en namen als Kate Bush, Nick Cave en Tom Waits vallen als het over de invloed op het schrijven van teksten gaat.
Het album blijft ijzersterk doorgaan met Sign of the Times en de opnieuw opgenomen single Approachable om op fucking magistrale wijze af te sluiten met titeltrack Come and See. Een bloedmooi nummer waar de geest van My Bloody Valentine in schuilt.
Het laat ons bizar hoopvol achter: het lijkt alsof alles naar de sissen gaat, maar we gaan het niet zomaar laten gebeuren.
WEBSITE – FACEBOOK – INSTAGRAM
