Anderhalf jaar na de release van Ghost’, het tweede album dat de holderdebolder-wedergeboorte van de band inluidde, komt Falling Man weer aan de deur kloppen. Vervaarlijk grommend en weinig gespeend van overdreven beleefdheden, comme d’habitude. Deze keer met een 4-track ep in de achterzak. Vermomd als snoepgoed.
Falling Man 2.0 schakelde Rodrigo Fuentealba Palavicino (Manngold, 50 Foot Combo) in voor de opnames en dat bleek een goede keuze want de rauwe energie die de optredens typeert vond zo zijn weg naar de schijf. En dat was hoogstwaarschijnlijk ook de bedoeling.
De koortsig kronkelende titeltrack Candy voert de nieuwe lichting aan. Het bluesy nummer werd vorig jaar al enkele keren live uitgeprobeerd en is Falling Man op zijn best. Met dank aan de twee gitaren die, als oude vrienden, afwisselend elkaar aanvullen of heftig tegenspreken.
Panick Attack No. 22′, laat een beduidend ander geluid horen. Kwaaie rockabilly die klinkt als keihard rennen zonder te weten waarom, laat staan waarheen. Angry Kid, hakketak-protestketelpunk met een redelijk vileine afdronk, is zowaar gebaseerd op een tekst en een pianolijn van dochter Van De Velde.
Van je kinderen moet je ’t hebben. Vraag maar aan de ouders van Anuna. De opvolging lijkt bij deze verzekerd. Afsluiter B&D bewijst dat je aan één goede riff en wat welgemikt gekrassel (soms) voldoende hebt om een behoorlijk opwindend nummer in elkaar te steken. Meer moet dat niet zijn.
Kortom: met Candy is Falling Man helemaal terug van nooit weggeweest. De band stelt de nieuweling aan het Gentse publiek voor in het café van Charlatan op 12 april. B there or B square!
(c) Falling Man, 2019.
