Na het redelijk fantastische, ingetogen, baldadige album Kind uit 2017 krijgen we op 6abotage een andere versie van Dillon te horen. De Braziliaanse die al een jaar of 15 in Berlijn verblijft is ondertussen al aan haar vierde album toe. Ze werkte hiervoor samen met artiest en co-producer Alexis Troy wiens eigen muziek op verschillende soundtracks terug te vinden is.
De plaat verscheen op het BPitch control label waar onder andere Moderat en Modeselektor hun sporen verdienden en waarop eerder dit jaar ook al Goldener Strom van Rosa Anschütz uitkwam.
Dillon omschrijft 6abotage zelf als een “liefdesbrief, een schreeuw om hulp en een gevolg, alles in één”.
Ook deze keer gaat het ingetogen van start met de 40 seconden durende intro Wouldn’t You Love? Maar bij Soften The Blow, waar de eenzaamheid van afspat, doen de eerste aarzelende beats hun intrede.
Strakke beats en weemoedige synths geven vorm aan de protestsong Seperate Us. Op de één of andere rare manier geeft de frasering van Dillon een soort van swingende reggae vibe aan het nummer. Die wordt aangehouden door de ritmische synthaanslagen op Cry Bebe.
Divine Saviour lijkt wel een majestueuze mantra ondersteund door war drums.
Hoe de liefde meedogenloos kan zijn is zowat het thema van het van ingenieuze ritmes en zelfreflecterende stukken tekst voorziene Core.
Het 25 seconden durende Interlude/Crack is waarschijnlijk bedoeld om de luisteraar even op adem te laten komen. Going Down of hoe men op koele klanken en met een wrede parlando afscheid neemt van een “lover”. Het titelnummer 6abotage straalt dan weer een zekere weemoed uit.
Na de twee vorige toch ietwat mindere nummers wordt de spanningsboog hersteld met het zalvende, bezwerende Peachy Breath. Open klanken gecombineerd met een dreigend ritme en een exotisch aandoende stem.
Afgesloten wordt er met de uiterst sober door orgel begeleide gewaagde cover van het Stevie Nicks nummer Rhiannon.
Geslaagde plaat die helaas na de pauze een klein dipje kent om daarna alsnog sterk af te sluiten.
