“Welkom in de wondere wereld van de anticlown. Waar de arbeid wordt vervloekt en het spel wordt geprezen. Oord van klein geboefte en reizigers. Een schaduwwereld waar wordt gestreden tegen de heersende realiteit”, lezen we over de Gentse artiest d’Anticlown. Nederlandstalige punkhiphop. We hoeven jullie wellicht niet te vertellen dat we die vreemde crossovers helemaal geweldig vinden. De donkere, hedendaagse troubadour, die ellende knap verwoordt, levert met zijn nieuwe album Einde Van Het Circus maar liefst 25 nieuwe nummers af.
Hij is een anticlown in een Anticircus. Het klinkt zo logisch als wat en het cabareteske sfeertje van een circus, krijgen we ook te horen in dit eerste nummer van het album. Met intrieste pianotoetsen krijgen we een introductie in het circus van de depressieve clowns en reumatische slangen, en worden we ludiek en vol ironie welkom geheten in het circus van het leven.
Vijf fragmenten krijgen we tussen de tracks door. Het gaat om kortverhalende voice samples, die linken leggen tussen de tracks. “Wie zich neerlegt bij hoe de wereld nu eenmaal is, die heeft nooit geleefd.” Blijf Botsen laat de ritmes alvast botsen met een sterk electrokader, in een nummer over extremisten en anarchisten. Haaks en donker. “Blijf Botsen. Van Botsen komt beweging!”, klinkt het.
Stress vertaalt zich in een trillende spanning in deze zenuwslopende track. Noisy en scherp spuwt d’Anticlown zijn gedachten en woorden er uit.
In Blikopeners bezingt D’Anticlown zijn voorliefde voor ‘de vogelvrij’ als diegenen die de blikken openen in de maatschappij (feat. een prachtig nummer, waar ook Ghetto Princess aan meewerkte). Tempowissels met gitaren, maar ook in een folksfeertje, met viool en piano!
Robuust hard klinken de snaren en percussie dan weer in het dreigende Crimineel, dat punky balkanritmes in een quasi metalsfeer neerzet. D’Anticlown laat er zijn tekst razend over rollen. “Dat er weinig verschil is tussen het beroven en het opstarten van een bank”. Anarcho maatschappijkritiek die we appreciëren! Eindelijk nog eens een muzikant die zijn mond durft open doen.
Een zacht verhalende track krijgen we met Beeld In De Bergen, waarbij piano en accordeon zich aftekenen tegen een noisy achtergrond, waarna gitaar en drums er gaandeweg een marcherend ritme aan toevoegen dat durft overgaan in dubritmes. Ook Mens begint rustig, waarna er haakse ritmespelingen volgen, met rappende vocals en triggerende electro.
De dreiging in Dartele Marteling, het distorted Zelden, Duizend Deuren die openen met strakke gitaarriffs, Teddy die helemaal niet knuffelbaar is maar over het verderf van de stad gaat, het bedrieglijk speelse Monsters, … er zit zo veel diversiteit in de nummers op dit album, waarmee d’Anticlown met zijn maatschappijkritische, confronterende teksten en gedurfde sonische moodswings ons helemaal inpakt.
De discrepantie tussen warme accordeon en ruwe raps van D’Anticlown, hier bijgestaan door Siebrand, laat de Lokroep Van Sirenes horen, als de belofte van iets moois, dat alleen maar uitdraait op schaarste en teleurstelling.
Samen met De Branding laat hij Terminus vrij apocalyptisch klinken. Grootse vocalen, geaccentueerd door opvallend sterk ritmewerk! Als De Kadavers Zingen (feat. Mc Steve Cigale) kunnen we best beschrijven als (het nog onbestaande genre) ‘dark doom hiphop’. Bijtend…
In Donkere Vogels horen we opnieuw Gettho Princess het geluid rijker maken op viool, bij een tekst door Kronkel Wim. Een fragiele pianotrack.
Einde Van Het Circus is digitaal verschenen en – als klein geboefte – mogen we zonder aarzelen verkondigen dat we dit spel van niet-subtiele woorden en sonisch experiment prijzen!
