Het muzikale avontuur van Bruno Deneckere moet ergens in het begin van de jaren 90 zijn begonnen, en wie weet nog vroeger. Vlaanderen, of ten minste toch de undergroundscene van Vlaanderen, was toen volledig in de ban van garagerockbandjes. Onder de niet te stuiten impuls van Jean-Pol Van Haesendonck werd Boom! Records opgericht waardoor het eventjes leek alsof iedere straat zijn eigen garageband had. Het ene bandje was al wat beter dan het andere, en een van die betere was het Gentse The Pink Flowers. Goed voor drie albums en kortstondig succes.
Het was pas na het uiteenvallen van zijn band dat Bruno terugkeerde naar zijn grote liefde: de blues, een term die je bij Bruno ruim dient te nemen. “Songs die uit het hart geschreven zijn” – mocht dat een genre zijn – past veel beter bij zijn metier. Levensliederen gedrenkt in country, americana en alle troubadours waar hij ooit in zijn leven naar luisterde, zoals Nick Drake waaraan hij ooit een hommage bracht.
Na Sharing The Blues, dat hij samen met Kathleen Vandenhoudt opnam, is er nu The Healing Water. Dat water is trouwens wat sommigen het gif van de duivel noemen, drank dus. Op de twaalf nummers wordt Deneckere vergezeld door Bart Vervaeck, HT Roberts en de onafscheidelijke Nils de Caster, ook ooit nog bij The Pink Flowers!
Ook al is de vertrek- en eindbasis Gent, toch kent Deneckere geen landsgrenzen. The Healing Water is een plaat van iemand die alle uithoeken van de wereld zag, al dan niet in zijn fantasie. Soms is het country pur sang, dan weer blues en dan weer de man die Bob Dylan heet, steeds met een karrenvracht aan snaarinstrumenten die de nummers prachtig onderlijnen. De invloed van, of bewondering voor de helden proef je duidelijk, maar ook de eigen inslag die – hoe old school ook – Bruno Deneckere toch een eigen gezicht geven in de Belgische muziekscène. Niks vernieuwends, maar in het geval van een klasbak als Bruno moet je zoiets als een voordeel aanvinken!
