Moeten we hem nog voorstellen? Hij stelde meestal zichzelf voor: “Hallo, ik ben Robert Zimmerman en professioneel handelsreiziger in stofzuigers”.
En nu gaan we les geven. Omdat het, voor één keer, moet. Met het drieluik Bringing it all Back Home, Highway 61 Revisited en de dubbelaar Blonde on Blonde veranderde hij onze maatschappij, in de jaren zestig. Doe daar, uit de jaren zeventig, nog Blood on the Tracks en Desire bij. En kijk nu eens: jouw platencollectie is gewoon compleet!
Hij heeft er nog eentje uit, het is een soundtrack, bij een film, wat soundtracks horen te zijn. Regisseur Alma Har’el wilde namelijk een film maken en die heet Shadow Kingdom: The Early Songs of Bob Dylan. En de man zelve werkte graag mee, bespeelde en herspeelde de dingen die hij schreef als jongeman in de grootstad die New York is.
Hebben we hier woorden voor? Nee. Oren? Zeer zeker. Zijn When I Paint My Masterpiece (al uit ’71 en vooral bekend door The Band) klinkt hier beter dan ooit en dan hebben we het over een tachtiger. Natuurlijk gaat hij de prépunk-razernij van Tombstone Blues niet meer herhalen. Maar Forever Young (vijftig jaar oud) is een song die, net als hem, blijft groeien.
Deden wij dat maar… Jonge mensjes, luister eens. En ga dan zijn vroegere werk kopen. Hij heeft dat niet meer nodig maar jullie wel.
