Ze zijn afkomstig uit West-Vlaanderen, niet dat je het hoort want Blisters klinkt meer Amerikaans dan echte Amerikanen. Tegenwoordig is het wel een land om te mijden als de pest, maar laten we het muzikale lekkers van aldaar niet vergeten en dat is precies wat de Blisters-pot schaft. Lekkere noise die meermaals doet denken aan wijlen Steve Albini. Tegendraadse, onbeluisterbare rommel voor Jan Modaal terwijl het voor anderen – waaronder wij ons rekenen – gelijkstaat aan een muzikaal festijn.
Hits zullen ze nooit schrijven en op de radio zullen ze nog minder gedraaid worden. Maar iets zegt ons dat deze goestingdoeners daar geen seconde van wakker zullen liggen. Vijf nummers in 14 minuten waardoor je onmiddellijk door hebt dat punk – weliswaar in de ruimste zin van het woord – de hoofdfactor is van dit lekkere beukplaatje.
Opener Down Is The New Up begint met wat gitaar getokkel, maar wordt al gauw een dolle rit die wat op een hardcoreversie lijkt van Oh Sees. Rammen kan iedereen, maar er ook nog een verdomde goede melodie bij verzinnen die blijft hangen, is niet iedereen gegeven, toch lijkt Blisters er op zijn dooie gemak in te slagen.
Bloodsucker is zo’n typische noise die perfect dienstdoet als kotsemmer die vol met uitgespuwde frustraties ligt. We horen flarden Minor Threat en zelfs een gespierd Henry Rollins-laagje. Terwijl Communication gewoon heerlijk roepen en tieren is tot je keel er pijn van doet, maar opnieuw met melodie! Zoals gezegd is Albini altijd wel ergens in de buurt en misschien nog wel het meest in Shake It Off dat door zijn zenuwachtige ritme een Shellac-nummer kon zijn.
Eigenlijk kon Cracking Down een Touch And Go-plaat zijn en dat zegt veel over de muziek van Dimitri Herreman, Jan Gobeyn, Wannes Steyaert en Fabian Van Acker.
