De Franse band Bipolar Club ontstond tijdens de corona-crisis, met de hoop voor de vier muzikanten om opnieuw aansluiting te vinden bij het publiek en het podium. Hun muziek omschrijven ze zelf als rock met een schurend geluid en een donkere sfeer, soms melancholisch, soms woedend, altijd diep. Vorig jaar verscheen hun eerste ep Issue waarin ze enkel nummers brachten in het Engels, op de tweede ep zingen ze in hun moedertaal.
Op die tweede ep staan nummers die hun gedachten weerspiegelen. Ze gaan over de paradox van een veranderende wereld, verscheurd tussen een verlangen naar een constante en te snelle vooruitgang en de nostalgie van een gemakkelijker en menselijker tijdperk dat voorbij lijkt te zijn.
De ep opent stevig met het titelnummer waar we snedige postpunk in horen. Wat een bom van een song, een furieus begin. Die postpunk blijft hangen in Océan en ook hier klinkt het viertal gedreven en behoorlijk kwaad, al zingt de zanger meer ingetogen en haalt hij vooral op het einde stevig uit. Daarna lijkt het of Bipolar Club zich ontpopt tot een Soundgarden-kopie, de donkere postpunkvibe blijft hangen al horen we hier meer grunge-invloeden.
In Train blijft het viertal vooral het grungepad bewandelen, zeker in het refrein worden we terug gekatapulteerd naar de jaren ’90. In afsluiter Movie Song wordt iets rustigs opgebouwd naar een stevige climax. Ook hier krijgen we een combinatie van postpunk en grunge.
Bipolar Club is echt wel de perfecte naam voor deze band. Ze hebben twee gezichten en lijken niet goed te weten welke richting ze juist uit willen. De eerste twee songs zijn boeiend en origineel maar wat er op volgt is eerder flauw.
