De mannen van het Leuvense Berry Quincy zijn na een vierjarige rustpauze terug met hun nieuwe album The Herdman. Volgens gitarist Pieter-Jan Vanstockstraeten is het is een ander soort plaat geworden met verrassende muzikale experimenten. Wij kunnen dit alleen maar beamen.
The Herdman, hun derde album, laat inderdaad een nieuwe sound horen. Al vanaf de instrumentale opener The Beginning wordt duidelijk dat deze meer synthgedreven is dan in het verleden. En dat hoeft niet altijd persé slecht te zijn, dat bewijzen de Leuvenaars met dit knappe sfeervolle nummer dat ons bij wijlen wat aan de Miami Vice-sound van Jan Hammer doet denken. Heerlijk om op repeat te zetten in de auto tijdens een lange rit waarbij je alle besef van tijd verliest (wel niet vergeten om op het verkeer te letten!).
En dan die ongelofelijk opzwepende intro van Seeduway! De hypnotiserende drumbeat, puntige gitaren, strakke drums en lichtjes vervormde vocals zijn er knal op! Geen idee wat Seeduway betekent maar het zingt lekker mee. Check zeker de zwart-wit video eens die de beklemmende sfeer nog sterker benadrukt.
Titeltrack The Herdman is een grootse, gelaagde filmische compositie met bombastische synths, een indringende gitaarlijn en stuwende drums. In de zang van Dirk klinkt radeloosheid en als Tim dan invalt klinkt Berry Quincy op z’n best. Indrukwekkend als je het ons vraagt. Synths ruimen plaats voor een lekkere baslijn, gitaar en rauwe vocals in Heartache. Een melodramatische breakup-song. De meerstemmige brug naar het einde maakt de weg vrij voor nog een laatste wanhoopskreet : that’s why i’m fucking tired of you! Schitterende melancholische bluesrock zoals we gewoon zijn van Berry Quincy en waar ze ook in uitblinken.
De zware bombastische intro van Rocket To Mars klinkt als muziek in onze oren en frontman Dirk met momenten als een doorleefde Peter Gabriël terwijl Tim de backings voor zijn rekening neemt. Een hypnotiserende melodie met dreigende drums en jankende gitaren die voor een onheilspellende, kosmische ondertoon zorgen. Wij zijn alvast fan van deze nieuwe sound.
Come On Over, een bluesballad met knap gitaarwerk en zachte synths zorgt voor een aangenaam rustmomentje om bij weg te dromen. Genoeg gedroomd want met het opzwepende Blacklight worden we wakker geschud. Een eighties poprockanthem met een verslavende gitaar- en synthhook en een spannende opbouw naar het refrein. We kunnen niet anders dan rondspringen en meekwelen: I’m a lonely man got a lonely plan. When the sun goes down become a zombie man… heerlijk toch? De energie spat ervan af, dit is er eentje om op los te gaan op de dansvloer. We kunnen er de vinger niet opleggen maar Phoenix is het enige nummer dat, ons niet helemaal kan overtuigen. De knappe drumbeat en tegenritme hebben wel iets maar het geheel klinkt iets te repetitief en kan onze aandacht niet vasthouden.
Albumafsluiter Friends With Benefits was live een heus bommetje. ‘Stay lonely darling’ zingt Dirk met een zwoele Jim Morrison-stem. De spanningsopbouw door de stuwende, sinistere beat, donkere baslijn en de falsetto-inval van de rest van de bandleden loodsen deze allesbehalve doorsnee song naar een verrassend hoogtepunt om daarna zachtjes uit te deinen. Het vergt een paar luisterbeurten, maar daarna belandt hij zonder twijfel op onze playlist.
Het nieuwe album van de sympathieke Leuvenaars is inderdaad een beetje wennen, maar ons hoor je niet klagen. The Herdman staat al een tijdje op repeat in onze auto. Haast u naar de winkel want dit is het ideale geschenk om onder de kerstboom te leggen!
