In 2015 schonk Jim uit Bilzen zijn solo-metalproject Ande het leven. Intussen heeft hij een nieuw album klaar, waarmee hij ons langs De Schemering Van Werelden meesleept. En als een Fins label daarop springt, dan doet dat vermoeden dat dit zevende album van Ande het wel eens een ferme release zou kunnen zijn.
“Muzikaal zit het in het straatje early nineties black metal, met invloeden uit alles waar ik naar luister, ervaar en over nadenk.”, laat Jim weten. Op dit album gingen zijn gedachten naar de ingewikkelde relatie tussen de moderne samenleving en individualiteit. “Naarmate de dag overgaat in de nacht, verandert de sfeer buiten en wordt het rustiger. Op het album staat schemering voor het moment van introspectie, een tijd waarin je trouw kunt zijn aan jezelf en de wereld om je heen. Elk nummer duikt in dit concept en portretteert de schemering als een metafoor voor het trouw blijven aan jezelf te midden van de chaos van de moderne wereld.”, aldus Jim en dat laat hij schemeren in 7 atmosferische blackmetalnummers.
Teer is een knappe intro, dat er nog niet op wijst dat er rauwharde metal zit aan te komen. Een donkere ambientsfeer kondigt een komende dreiging aan. Rauwe riffs worden dan ook meteen tegen onze oren aan gedrukt, met Van De Eeuwen. Dat de tekst even goed in het Engels had gekund bij dit nummer, bedenken we ons, want de oergedreven screams laten geen begrip toe, terwijl de drums er in hoog tempo strak tegenaan bonzen.
Geen typische ‘wall of sound’, maar een ‘heaven of sound’, in De Schemering, want de zwaarte van de track lijkt door de rijke gitaarlagen van bovenaf over ons heen te spoelen, als een alles vernietigende storm van emotioneel beladen snaarwerk en straffend tikkende drums. Naar het eind toe, walmen échte vocalen doorheen de vol opgelopen sound. Knap hoe een loodzware track zo treffend emotioneel kan uitdraaien.
Creeps en Weirdo’s. Ande schreef er ook eentje voor De Zonderlingen… Hij omarmt hen met ijskoude vocalen, traag zwermend in een bijna ritualistisch klinkend sfeertje. De prachtige vreemde eend in de bijt op het album, een zonderling als het ware.
In De Wraak Van Het Bos hoor je de woede slaan tegen drumvellen en bijten in nijdige vocals. Turende Schimmen wordt op sleeptouw genomen door prominent diep drumwerk, waartegen de snaren erg melancholisch klinken, tot de track urgent openbarst. Net zoals het album werd ingeleid, komt Vervallen Gedaantes als instrumentale afsluiter, die een desolate sfeer nalaat, waarin de dreiging lijkt weg geëbt te zijn. Wat dit album bijzonder maakt, is dat er – ondanks de ruwe brutaliteit die zowat in alles doorschemert – ook veel ruimte is voor instrumentale melodieuze passages binnen elke track. De enige negatieve noot die we hier noteren over Ande, is dat we hem nog niet eerder ontdekten.
Facebook / Instagram / Soundcloud / Bandcamp
