De naam Ahrayeph klinkt wellicht voor jullie – trouwe lezers – niet onbekend, want de Leuvenaar Raf Ahrayeph passeert hier regelmatig met zijn gothrock-/ progrockproject de revue. Voor wie hem zo meteen gaat ontdekken, geven we graag wat meer uitleg: de band ontstond in de zomer van 1996, toen nog onder de naam Crucifire en heeft inmiddels dus al heel wat watertjes doorzwommen. Zo stond de band (toen nog geen soloproject) op diverse Europese podia, waaronder Wave Gotik Treffen, Porta Nigra, Spain Gothic Festival…
Ondanks zijn voorkeur voor het donkere segment vn de muziekscene, is Rafs grote voorbeeld het te vroeg gestorven muzikale genie Prince. Die deed ook alles zelf en die werkethiek heeft Raf zich eveneens aangemeten : hij schrijft, neemt op, producet en mastert al zijn muziek zelf in zijn eigen Rose Creek-studio en zorgt voor artwork en bijhorende video’s. Intussen staat hij er met Ahrayeph als solo-act, maar hij kijkt er naar uit om opnieuw een band samen te stellen om na deze release weer te gaan optreden in binnen- en buitenland. Van de studio– met nieuw werk – terug naar podia, dus!
The Final Hurt is als vierde album zijn sluitstuk van een bijna dertigjarige periode. Ahrayeph gooit de handdoek niet in de ring, maar hij besloot om toekomstige releases enkel nog als single of ep te releasen. Want in een tijd waarin muziek voornamelijk digitaal en fragmentarisch wordt geconsumeerd, lijkt er echter steeds minder plaats te zijn voor het albumformaat.
“Het album zelf is een poging om af te rekenen met de geesten van trauma’s uit het verleden, heden en de toekomst. Ergens, op de een of andere manier, ooit, moet de pijn een einde krijgen, dus waarom niet hier en nu? Pijn is de rode draad door de nummers, in al zijn vervloekte variaties. Dus probeert dit album er in één klap een einde aan te maken.”, licht hij toe.
Met 11 tracks is dit dus zijn laatste volledige Ahrayeph-album.
Dat dit een album vol emoties geworden is, zal niet verbazen en dat merk je meteen in de prachtige intro van Hurt I : Regret/The Wild Winds Of Autumn. Subtiele pianotoetsen klinken somber doorheen een zachte electronische soundscape. Het gezang dat daarop volgt, sluit daar perfect bij aan. Sober, bijna kreunend onder gekreukte herfstblaadjes die tranen van spijt opvangen. Naar het einde van de track wordt de spijt wilder en intenser. Een prachtig openingsnummer!
Uitbundiger klinkt Run, hoewel er geen greintje speelsheid te bespeuren is. Dit is bittere progrock-ernst, vervat in de schoonheid van een intelligent gitaarspel, opwindende drums en donker meeslepende soundscapes. Burn brengt dan een eerder klassiekere gothrocksound. Uptempo, dansbaar en donker, met brandende woorden. Ook de – één voor één sterke – tracks Forever Remain, Orion/Fade, Something komen uit datzelfde gothrockschuifje.
De gitaarintro – onder strak drumwerk – van The Poisoned Mind zou er evengoed eentje kunnen zijn van één van de grote klassieke metalbands, maar Raf injecteerde hier met gejaagde woorden, de gothsound in . Begeesterende soundscapes als rode draad voor intens melodieus doch triest klinkend snaarwerk, met slome drums en rake baslijn. A Long Last Look en ook Ashes trekken je meteen mee in hun emotioneel sonische bubbel.
Titeltrack The Final Hurt lijkt met zijn meer dan 17,5 minuten een grondig afscheid…Pijnlijke gitaarsneren, donkere soundscapes, diepgewortelde woorden die duisternis brengen, vertragen, stilvallen… tot slechts enkele rake drumklappen vergaan in een hartslag… enkele klokslagen lijken het einde aan te kondigen. Theatraal in zijn eenvoud, maken ze alle instrumentatie die daar nog aan toegevoegd wordt zwaarbeladen. Wat een symbolisch grootse track is dit!
Raf zei het zelf al. The Final Hurt – als einde én nieuw begin… deze laatste pijn is geen afscheid, dus om het album af te sluiten volgt er nog Ascension. De heropleving verklankt in een warm gevoelige track. Vol lucht, kleur, glinsters en hoop. Hoop op dat volgende werk van Ahrayeph.
The Final Hurt is digitaal verschenen.
