Sinds 1993 is de Belgische muziekproducer / dj Herman Klapholz het brein achter Ah Cama-Sotz. Daarmee koos hij niet voor de toegankelijkste vormen van elektro, wel voor één van de meest artistieke. Zijn creaties waarbij hij industrial techno en dark ambient ritualistisch laat versmelten, kan je zonder twijfel sonisch architecturale kunstwerken noemen. Op The Empire of Time worden zes tracks voorgesteld die langzaam opgebouwd worden tot intense bouwwerken van elektronische bezwerende soundscapes, van elk om en bij de 8 minuten.
In Timeless Kingdom heersen enkel nog schaduwen van de tijd. Het ritme wordt vervaagd tot in elkaar vloeiende bewegingen van geluid. Een muzikale plek waarin je warme herinneringen een plaats kan geven, maar die evenzeer beangstigende toekomstbeelden in zich verschuilen. In de verte van deze track hoor je de klokken luiden die de vergankelijkheid van de tijd aankondigen.
De ritmes klinken in Myastar dan weer erg duidelijk met natuurlijke percussie op trommels, die langs kille, ijle soundscapes wandelen. Een track die ons lijkt terug te brengen naar een geestenrijk van lang vervlogen Oosterse culturen. Mythisch.
Zelden hoorden we iemand percussieve electro maken, die even natuurlijk als kil beklemmend aanvoelt zoals in Nok’tarion. Bevreemdende soundscapes blijven galmen, terwijl de ritmes uit andere werelden ons in een trance voeren. Kharuun dwingt ons terug naar introspectieve sferen, met geluiden die zichzelf naar binnen toe keren, langs wereldvreemde elektronische details.
Eternyss brengt opwinding teweeg, want de ritmes dwingen ons dynamisch urgent in een ritmische trance met pulserende bewegingen. Obsidian Dream laat ons mee dromen waarbij het zacht fluweelrood langs het donkerste hard zwart meandert. Dit is hét album om te ‘verstillen’, zoals ze dat noemen. Zonder dat daar één greintje meligheid aan te pas hoeft te komen.
