Voor de jonge lezertjes onder ons: er was ooit een tijd zonder internet. Ook in 1976. En in Brisbane, altijd ver van hier want in Australië, waren The Saints aan hun kruistocht tegen de Goede Zeden begonnen. Ze hielden van The Stooges en The MC5 zonder te weten – geen internet – dat in New York vier gasten uit Queens dat ook deden. The Ramones. En dat er uit de rioolputten van Londen ratten kwamen gekropen die in one-two-three-four bandjes gingen vormen. The Saints. Hun debuut, we zijn weer thuis in 1976, is het equivalent van een kernbom waarop met vereende krachten instrumenten aan gort worden geslagen. De single daaruit, (I’m) Stranded, is en blijft een klassieker. Het is goed erop onnozel te doen en met kussens te gooien naar je spiegelbeeld wegens gebrek aan anderen want hey, you’re stranded on your own. Zoals Jonh Ingham (geen spelfout) schreef in het Britse muziekblad Sounds: ‘Single of this week and every week’. En dan moesten de Pistols nog komen! Er staat meer nutteloos lawaai op hun debuut (Erotic Neurotic, Wild About You)… en het ging al snel fout met The Saints zoals met alle bandjes die anno 1976 uit rioolputten kwamen gekropen en niet meer tot ‘Four’ wensten te tellen. Maar goed. Of slecht. Chris Bailey is dus dood. Draai iets van The Saints en doe in godsnaam onnozel.
Oudere jongere of andersom, beetje schuw, droeg ooit veiligheidsspelden in dingen en las vooral te veel om slecht te zijn. Punkrock stuwde het joch op in de vaart der volkeren, The Smiths redden zijn leven, The Ramones leerden hem tellen, en verder doet hij maar wat. Hij leeft nog.
