Kids in the Waiting Room zijn de new kids on the block van Gent. Vijf jonge gasten met in het midden acteur/muzikant Thomas Van Caeneghem, die elk al een heel muzikaal parcours hebben afgelegd. Zo ken je gitarist Artan Buleshkaj van HAST en Madame Blavatsky, drummer Simon Raman zag je bij Uma Chine, Ivy Falls en jazztrio Steiger, Kobe Boon staat regelmatig aan de bas te plukken bij Mos Ensemble en Steiger en Jonas Desmet heb je al bezig gezien bij Shore Shot en Madame Blavatsky.
In de herfst van 2018 gingen de heren samen met enkele bevriende muzikanten (Rob Banken, Trui Amerlinck, Brecht Plasschaert) op retraite om een eerste ep op te nemen ten huize Raf Walschaerts met Dirk Banken aan de knoppen. Brecht Plasschaert (yùrt, Yuko, Marble Sounds) verzorgde de eindmix. Enfin, veel schoon volk dus. Of die samenwerking ook resulteerde in een schone plaat zullen we pas tegen de herfst weten. Waarom dan deze review? Omdat Kids in the Waiting Room zonet hun eerste single Parts hebben vrijgegeven!
De band geeft als één van zijn invloeden James Blake op en daar kunnen we ons wel in vinden. De stem op Parts werd stevig door de elektronische mangel gehaald waardoor de vergelijking met Blake evident is. Toch is Parts veel meer dan een Blake doordrukje. Hoewel het allemaal erg elektro klinkt (vooral door die stemvervorming) drijft het nummer eigenlijk op een eenvoudig, droog en beklemmend akoestisch gitaargeluidje dat af en toe openbreekt in een mooi aangeslagen akkoord en zo de luisteraar wat ademruimte geeft.
Die ademruimte heb je echt wel nodig want Parts is geen vrolijke meestamper. Het nummer is doordrenkt van melancholie, een gevoel dat nog versterkt wordt door de tekst die de toenemende psychische instabiliteit van het hoofdpersonage weergeeft. Je hoort het hoofdpersonage langzaam in zichzelf plooien en alle voeling met de realiteit verliezen.
Parts is een erg beklijvende debuutsingle geworden in een perfect gebalanceerde, zuinige productie die ons doet uitkijken naar de volledige ep.
