Een fototentoonstelling? Volgens mij zit ik verkeerd. Misschien was het naar onder in plaats van naar boven. Oké. Dit is het dus ook niet. Enkel toiletten (en een veel te flashy condoomautomaat). Derde keer, goede keer: rechtdoor. Hmm. Ik betwijfel dat het in een privaatgedeelte te doen is.
Dankzij de lieve dame achter het loket, kom ik te weten dat ik via de achteringang de concertzaal van de Vooruit binnen geraak. Eens binnen, sta ik compleet perplex. Een reusachtige balzaal. Geniaal.
Een intro die niet zou misstaan bij een Clint Eastwood-klassieker vervaagt. Het licht wordt gedimd. Vier jonge kerels betreden het podium… en geven er direct een dikke, vette lap op. Democrazy kon geen beter voorprogramma gevonden hebben dan het Franse Last Train. Deze heren zijn pure rock ’n roll, besmeurd met een vuil kantje. Na een resem songs, kondigt frontman Jean-Noël Scheller aan dat dit hun laatste optreden van 2016 is, om hierna een verbluffende jam neer te zetten.
Headliner Wallace Vanborn maakt, in tegenstelling tot Last Train, een uiterst ludieke entrée. Sylvester Vanborm (neen, dit is geen typo) die kurkdroog over het podium wandelt, het publiek inspecteert. Dit op zijn doodste gemak. Wanneer hij beslist achter zijn drum te kruipen, volgen bassist Dries Hoof en zanger:gitarist Ian Clement al snel om er meteen in te vliegen.
Ik had een drukbezet podium verwacht (daar stond die XL toch voor?). Ooh. Ik moet gewoon een beetje geduld hebben. Na enkele nummers onder hun drietjes te knallen, wordt iedereen begroet door de eerste gast van vanavond: Brutus.
Na het nieuwe nummer Even A Broken Girl Is Right At Least Two Times A Day, worden we begroet door saxofonist Mattias Decraene, die wel een heel flashy fashion sense heeft. Lara Chedraoui, volgt op, terwijl Ian wel wat problemen ondervindt met de e-snaren van zijn gitaren.
Volgende op het programma zijn Pieter-Paul Devos en Leander Van Het Groenewoud(a.k.a. Alex Verdi én zoon van). Vandaag geen Befkapoen op het programma, maar het minstens even ludieke Booze Me Up And Get Me High.
Na het stevige gitaargeweld van Flip Kowlier, worden Mario Goossens en Johannes Verschaeve als duo op het publiek losgelaten. Deze laatste zorgt (met zijn showmanship) voor een prachtige impersonificatie van de komende nummers.
Future Old People Are Wizards brengt z’n eigen Man With Flute en een pianoballade, door Nele De Gussem, gebaseerd op Vanborns Regenerating Mantra, gevolgd door de scherpe vocals van de man achter Devil In A Box: Thomas ‘Tomadde’ Van Dingenen.
Marco ’T. Raumschmiere’ Haas zet het podium op zijn kop… Neen. Wacht, dankzij een glaasje (of tienduizend miljard googol) teveel, zelf op zijn kop. Ondanks niet te beseffen dat hij niet Wallace Vanborn noemt en hij niet te gast is op T. Raumschmiere XL (maar uiteraard omgekeerd), legt hij een verbluffende prestatie af die wordt gevolgd door een gevecht met de microfoonkabel. Spoiler alert: de kabel wint.
Aan elk sprookje komt een einde. Nadat Steak Number Eight een knaller van formaat presteert met Future Sky Batteries, zijn we aan het laatste nummer gekomen dat, met Bert Minnaert en enkele gastgitaristen, een laatste knal biedt voor het publiek.
Nadat alle artiesten nog een laatste maal het podium betreden om iedereen vaarwel te zeggen, zeg ook ik vaarwel. Ik kan alleszins één ding verklappen: 2016 is met een topper geëindigd.
