Wortegem-Petegem. Het is een plek die je niet meteen met muziek associeert, laat staan new wave. Daar kwam dit jaar echter verandering in met W-Festival. De naam spreekt voor zich, een muziekfestijn dat zich op een publiek richt dat dol is op new wave. Een gedurfde affiche en gisteren bleek dat iedereen ook uiteindelijk zijn favoriet had. En de afwezigen? Nou, die hadden zoals het cliché het zegt weer ongelijk. Al was het maar omdat de beste bassist aller tijden in Oost-Vlaanderen stond. Maar laten we eerst met de Belgen beginnen.
Wegens andere verplichtingen waren we genoodzaakt om de twee eerste acts (The Serious Five en Portrait B) te missen. Jammer, maar wat we hoorden van anderen wijst er op dat we deze twee bands wel snel ergens anders zullen zien.
Een band die we dit jaar al veel zagen (en nog veel zullen zien) is Whispering Sons. Deze band die weldra aan een eerste Europese toer begint stond een paar dagen geleden nog op het terrein van Pukkelpop te schitteren, en nu afgelopen dinsdag ook op W-Festival. Twee uur ’s middags is ontzettend vroeg, maar de Limburgers gaven toch weeral het beste van zichzelf. Het aantal bands waarmee deze postpunkformatie wordt vergeleken is nauwelijks bij te houden en ontzettend divers. Feit is wel dat ze er iets ontzettend origineels mee doen. Hoe sterk de optredens van de andere bands ook waren, toch kom je als muziekfan maar tot één conclusie: wat we later op de dag zagen was het (heerlijke) verleden, Whispering Sons is de (al even heerlijke) toekomst.
En dat het verleden goed was, zagen we onmiddellijk daarna met (alweer) Limburgers. De gitzwarte punk van De Brassers staat anno 2016 nog steeds als een huis. Wat opvalt aan de muziek is dat ze wel bijna 35 jaar geleden is geschreven, maar geen beetje verouderd klinkt. Marc Poukens is nog altijd een frontman waarnaar je met plezier staart. Postpunk van het allerhoogste niveau en een band die kan wedijveren met de grootsten uit het genre.
En toen was het afgelopen met de Belgische acts (eigenlijk niet, maar dat bleef tot middernacht een geheim). Tijd dus voor de internationale sterren. Wat ons betreft mocht Heaven 17 wat later op de affiche staan. Glenn Gregory (zonder witte haren) en Martyn Ware maken het zich wel gemakkelijk door zich te beperken tot het spelen van de hits uit Penthouse And Pavement en The Luxury Gap, maar ze doen het wél op briljante wijze. Meteen bij opener Being Boiled (normaal was het de bedoeling dat Glenn de zanger van The Human League zou worden maar die had geen tijd) toverde Ware hemelse klanken uit zijn synths. Een jukebox was Heaven 17 zonder twijfel (met inbegrip van Boys Keep Swinging), maar wel een Wurlitzer.
In de jaren 80 had Scritti Politti zijn voor- en tegenstanders, en dat is vandaag niet veranderd. Of je valt voor de aparte stem van Green Gartside, of het laat je ijskoud. Hun popreggae was de minste act van de dag, toch was het best nog eens leuk om oude hitjes als Absolute of The Word Girl op een podium te horen.
Het ontbrak aan W-Festival geenszins aan moed door ook Sian Evans op de affiche te zetten. En die moed had de voormalige zangeres van Kosheen ook door haar oude hits in een heel nieuw (bijna akoestisch) kleedje te brengen. Het klonk anders, maar onderstreepte haar stemkwaliteiten. Zowel op de sociale media als op het festivalterrein bleek Sian voor een deel van het publiek één van de hoogtepunten van de avond.
Marc Almond dan. Misschien net zoals Scritti Politti eventjes als Aretha Franklin bidden. Want welke songs zou de frontman van Soft Cell op W-Festival brengen? Meteen bij opener Tears Run Ring was het duidelijk dat het publiek een mooie balans uit zijn hitrepertoire en nieuwste album The Velvet Trail zou krijgen. Het was echter duidelijk wat het publiek verkoos. Soms waren de nieuwe songs wat te plat, maar dat vergat je meteen toen je ook Bedsitter, Say Hello Wave Goodbye of Torch hoorde. Ondanks de jaren blijft Marcs stem hemels.
Als het dragen van T-shirts de maatstaf van populariteit is, dan was het duidelijk voor wie het volk naar Wortegem-Petegem kwam: zelden zagen we zo veel Unknown Pleasures T-shirts. Peter Hook & The Light begonnen meteen met een strakke versie van Isolation. Doordat Paul Kehoe met een vertraagde vlucht zat, moest de band het deze keer zonder drummer doen. Niet dat je dit aan de kwaliteit merkte. Als je Peter Hook heet, heb je een ongelooflijk rijk repertoire om uit te kiezen en de legendarische bassist grasduinde deze keer in zijn New Order-archief. Er is al veel over geschreven en gemekkerd, maar als er één man het recht heeft om deze songs te spelen dan is hij het. Zijn innoverend en kenmerkend basgeluid maakten de songs tot onverwoestbare klassiekers. Het was volop genieten van Fine Time, True Faith, Everything’s Gone Green, Your Silent Face en The Perfect Kiss. Als je dit optreden dan toch in zes woorden moet samenvatten: touched by the hand of God!
Na de wervelstorm van Hook prevelde je meteen “arme Alphaville”. De synthpopband probeerde, maar slaagde er niet echt in om het publiek mee te krijgen. Misschien waren die moe gedanst of dachten ze gewoon aan de volgende werkdag die hun te wachten stond. Maar de hoofdreden is gewoon dat Marion Gold en zijn band niet meer de kracht van vroeger heeft. Bovendien vergat Gold dat hij in België stond, en niet in thuisland Duitsland, want hier kent het publiek de laatste albums niet. Een bank vooruit wat moed betreft, maar alweer één achteruit voor de prestatie ervan.
De geslaagde eerste editie werd afgesloten met een surprise act van Ex-RZ. Neen, Peter Slabbynck, we kunnen nog altijd niet in een woonkamer wonen en volgens woordvoerster en organisator Marie-Laurence Opsommer is dat ook niet nodig. In een interview met Het Nieuwsblad verklaarde ze dat het festival de verwachtingen overtrof, en er zeker een tweede komt!