In 2019 spraken we nog de stille hoop uit op een staand concert van The Waterboys “in pakweg De Roma”, toen naar aanleiding van het zittende concert in de Elisabethzaal waar de band het dan gloednieuwe album Where The Action Is voorstelde. Dinsdagavond 28 maart 2023 werden onze gebeden verhoord en vierden Mike Scott en trawanten hun veertigjarige bestaan in een uitverkochte De Roma.
De band verdedigde en bevestigde hun ijzersterke livereputatie met een fenomenale avond vol onvervalste zompige en snedige rock-‘n-roll, af en toe afgewisseld met wat rustigere folky en countryrockmomentjes.
Keurig verdeeld over de twee sets werd gul geput uit het rijke oeuvre van de band, waarbij ook de recente platen All Souls Hill (2022), Good Luck, Seeker (2020), Where The Action Is (2019) niet vergeten werden. Al lag de nadruk vooral op de succesalbums Fisherman’s Blues (1985) en This Is The Sea (1988), maar ook andere fan- en bandfavorieten werden niet geschuwd. Goed voor een uitstekende uitputtingsslag van bijna drie uur maximum rock-‘n-roll. Die enkeling die puur gekomen was om The Whole of the Moon eens te horen, moest wat geduld oefenen. Immers vooraleer we een spetterende versie kregen van die immense hit, volgenden tweeëntwintig andere hoogtepunten.
We stonden nog lustig See Me, Feel Me/ Listening to You van The Who mee te zingen, enfin neuriën dan, toen de zaallichten doofden. Klokslag acht uur verschenen Mike Scott, een doorzichtige gitaar omgord en gehuld in lange streepjesjas, zilveren broek en onafscheidelijke hoed, en kompanen ten tonele. ”We’re acting on a strange stage” klonk het in een heerlijk negen minuten lang uitgesponnen Strange Boat, veel potiger in zijn live-jasje, maar dat gold voor zowat alle songs, dinsdagavond.
Brother Paul Brown mocht meteen duchtig en uitvoerig excelleren met diens heerlijke orgelpartijen, de rest van de band tekende ook meteen present in grote kunde. “Thank, you, good night! Rock ’n roll” riep Mike. De toon was gezet, het feest begonnen en een omnipotent en heerlijk smerig en zompig Where The Action Is knalde door de zaal. Met How Long Will I Love You, dat de nodige oohs en aahs, met zich meebracht, werd even stijlvol gas teruggenomen, prachtig gezongen door Mike en met heerlijke harmonie-vocalen van alle bandleden.
Scott vertelde ons hoe hij benaderd werd met de vraag om één van zijn songs te laten gebruiken voor een commercial over kaas. Er zou £ 150,000 geboden zijn maar Mike bedankte voor het aanbod. “Daar had ik maar vier seconden voor nodig. Ik zou niet willen dat jullie steeds aan kaas denken als we de song spelen”, aldus Scott. Hilariteit alom en een machtig Glastonbury Song werd ingezet. Nog steeds één van onze favorieten en zéker in de versie die we dinsdag mochten horen.
Glastonbury Song vloeide haast naadloos over in die andere favoriet van ons: een prachtig verhalend Ladbroke Grove Symphony. Geniaal van lyriek en in opbouw, met geweldig zingende Scott en Brother Paul Brown die zich mocht uitleven op de keytar in de finale van de song. Nee, geen fiddle of sax te bespeuren dinsdagavond, de twee keyboardspelers vingen dat op. Dus ook geen sax te horen in een warm verwelkomd A Girl Called Johnny, met Mike aan de keyboards. En ook keytar! Wat klinkt deze classic toch tijdloos zeg…
Een machtig mooi uitgekleed This Is The Sea, ingetogen en broos, bezorgde ons instant kippenvel. Ronduit genieten was het. Het duo achter ons ten spijt dat het nodig vond om uitgerekend op dat moment lustig een praatje te slaan. Een boze blik volstond en gelukkig volgde geen recidivisme. Misschien hadden ze de bar dan toch gevonden, of besloten ze om ook van de muziek te genieten. Terug naar die muziek: This Is The Sea was formitastisch. Neen, dat woord bestaat niet. Et alors?
Aangekondigd als “an Irish blues song, written by the master”, hadden we ons zowaar aan een Rory Gallagher-cover verwacht, maar het was een één van de teksten van de Ierse dichter William Butler Yeats, waar Mike Scott op doelde. En jawel, The Lake Isle of Innisfree liet zich smaken als een fijne blues. Brother Paul Brown, kreeg een open doekje en deed weerom prachtige dingen op diens orgel. “My soul is in Memphis, but my ass in Nashville, Tennesee”; ook in de zompige countryrocker Nashville, Tennessee, zowaar aan hem opgedragen mocht de flamboyante Amerikaanse keyboard-wizzard schitteren. Zalig om hem als een bezetene tekeer te zien gaan op de toetsen.
“Come with me on a journey under the skin”. Wat onhandig en rommelig in- en uitgeleid door Patti Smith’s Because The Night, besloot een ronduit subliem The Pan Within, de eerste set. Eigenlijk werkte de combi Because The Night–The Pan Within wel, alleen jammer dat de song van Smith niet ten volle eer werd aangedaan. Mike toch!
Na een klein halfuurtje pauze klonk plots The Man With The Harmonica van Ennio Morricone door De Roma. Scott & co keerden terug, zonder getrokken pistolen maar klaar voor meer fijn, muzikaal geweld. Bijvoorbeeld letterlijk met een episch meesterlijk rockend My Wanderings in the Weary Land met een zalige allesverzengende grootse gitaarmuur. Maar ook een song met een verhaal, en verhalen vertellen dat kan Mike Scott als de beste.
Scott ruilde de elektrische gitaar in voor de akoestische en met Lost Highway en het bekendere When Ye Go Away, werd voluit de country-kaart getrokken, waarbij beide nummers op geniale wijze met en in elkaar verweven werden. Vervolgens nam Mike ons mee naar zijn geboortestad met de sterke solo-song Edinburgh Castle. Een klein, knap verhalend kunstwerkje, waarin Scott locaties in Edinburgh bezingt en beschrijft. Wie de stad ooit bezocht, zag de locaties zo voor zich. Vanuit Edinburgh sta je zo in Leith, de haven van Edinburgh zeg maar. Of Fisherman’s Blues zich daar afspeelt, weten we niet. Maar hoeft het gezegd dat menigeen uit hun dak gingen bij de eerste noten van deze kraker, of dat het lustig meegezongen werd?
Mike Scott vertelde ons trots over de song van Robbie Robertson, mogelijks als niet mis te verstane boodschap gericht aan het adres van Levon Helm, diens vroegere komaan in The Band, en hoe hij de tekst wat aanpaste én er goedkeuring van Robertson voor kreeg. Once Were Brothers belandde op het jongste album van The Waterboys, en in het live-jasje klonk deze pakkende tearjerker erg goed, met een geweldige gitaarsolo van Scott aan het einde. Met Easy Rider, opgedragen aan Dennis Hopper, had de band nog één laatste tearjerker voor ons in petto.
En toen klonk die o zo herkenbare drie dubbele drumsalvo. Ja hoor… een fenomenaal Medicine Bow knalde door de zaal, onmiddellijk gevolgd door een genadeloos en furieus Be My Enemy dat – zo viel ons nu pas op – wel héél erg naar Motörhead lonkt. Alles kaputt, de finale was duidelijk ingezet. Met de verhalende zompige roadsong Long Strange Golden Road werd een adieu voorbereid. Die eer ging naar een majestueus In My Time On Earth. Een pakkend en beklijvend afscheid!
We hoorden niemand om één bepaalde bis roepen, al wist je dat er alvast één welbepaald nummer in de bisronde zou zitten. Wij hadden stiekem nog gehoopt op A Man is in Love, maar gezien het al gevorderde uur kregen we allicht slechts die éne song. Het werden er toch twee, na zo’n kleine drie minuten wachten werden we getrakteerd op een feestelijk And a Bang on the Ear en natuurlijk, we gaven het al weg, een subliem The Whole Of The Moon, met spontane samenzang door een hele zaal, terwijl Brother Paul Brown zich de ceremoniemeester van dienst waande.
The Waterboys; misschien wel de beste live-band in rock-‘n-roll-land? Al veertig jaar bezig en nog steeds op eenzame hoogte alleszins! Die ijzersterke reputatie werd weerom bevestigd. De afwezigen hadden ongelijk.
Een herkansing volgt alvast op Blues Peer, op 28 mei. En Scott beloofde een doortocht deze zomer op meerdere festivals. Om in de gaten te houden dus!
