Het was eventjes wennen voor The Spectors. De voorbije dagen stonden ze in de grote zalen te glunderen als support van The Sheila Divine. Uitgenodigd en bejubeld worden door zo’n legendarische band en daarbij een publiek dat je op handen draagt. Een mooiere introductie voor hun tweede (briljante) album Ooh Aah Aah kon Marieke Hutsebaut en haar drie boys niet bedenken. Maar het leven gaat verder en een paar dagen later staan de vier opnieuw in een bruine kroeg om indiepophartjes te veroveren.
Geen job die moest geklaard worden, The Spectors deed het met even veel overgave. Op het einde vertelde de blonde frontvrouw hoe blij ze was te zien hoe vele toeschouwers bleven kijken, en zij die weggingen verdienden het gewoon niet.
Straffe uitspraak waarmee we alleen maar akkoord kunnen gaan. Jammer dat het Belgen zijn, dat wel, want dit is het soort muziek waar de Britse pers met plezier zou van smullen. Shoegaze met een 60’s-poptintje en hoewel je de voorbeelden er geblinddoekt uithaalt één van de meest originele bands van dit land.
Getooid met een T-shirt van The Stone Roses begon Marieke iets na negen een set die vooral bestond uit de nieuwe nummers. Logisch, hoewel we het debuut Light Stays Close nog met plezier op de draaitafel gooien, heeft de band met dit tweede album een nieuwe muzikale adem gevonden. Voor wie de plaat nog niet in huis heeft, het zijn stuk voor stuk composities die in een ideale wereld gigantische hits zouden moeten worden. Melodisch, poppy en ideaal om je haren te laten wapperen (wat zelfs bij kaalkoppen lukt).
Marieke is natuurlijk wel het uithangbord (we moeten alsmaar meer en meer aan Deborah Harry denken), maar de blondine weet zonder twijfel ook dat ze omringd wordt door straffe muzikanten. Davy Vanden Broecke valt nauwelijks op, maar wat kan die jongen drummen. En ook de twee gitaristen Filip Hendrickx en Ruben Peeters bepalen mee het Spectors-geluid, die laatste houdt er blijkbaar als Marieke van om zijn ding tussen het publiek te doen.
Labyrinth Of Faces was de opener, ideaal om te horen wat voor een rol de gitaren spelen. Gevolgd door Only You, voor wie naar de betere radio luistert (Urgent.FM) zal weten dat deze grijsgedraaide song de gedroomde single is.
Een band waar geen namedropping bij te pas komt. The Spectors zijn The Spectors, wie een song als When The Morning Falls kan neerpennen mag daar trots op zijn.
Een van de weinige nummers die de nieuwe set overleven is Dig. Het wordt aangekondigd als een song die ooit een hitje was. Je hoort weemoed in Mariekes stem. Sla ons dood, maar ook wij weten niet waarom de meest alternatieve radiozender van dit land (dat zeggen ze toch) meer dan 90% van de huidige Belpop straal negeert. Spaar ons de vloeken…
Dorothy dan. Een liedje over The Wizard Of Oz. Wie Toto is weten we alsnog niet, wel dat Marieke zich als Dorothy voelt, een meisje die verdwaalt in haar eigen dromen en zich daar goed bij voelt. Muziek, het enige wat zalft in deze droomloze maatschappij…
Liefdesliedjes waar je warm van wordt, Clyde & Bonnie, of een liedje over de allergrootste artieste ooit (Nico dus) gevolgd door een cover van…jawel…Femme Fatale. Alleen Big Star en Propaganda deden beter.
Het enige minpuntje van de avond? Die verdomde curfew. Geen bisnummers, wel vrolijk naar huis gestuurd met de ooh aah aah-klanken van Borderline. Vergeet je Blossoms of Chvrches maar, je hebt The Spectors. En als je dit vandaag (17 mei) nog leest heb je deze avond een herkansing in de Trix.
