Gehoord worden, ontdekt worden. Daar draait het hem eigenlijk om. We weten het ook wel dat er in dit piepklein landje een niet te wegen karrevracht aan talent is, dat belet ons niet om te zeggen dat de vorig jaar verschenen The Falling Sun van The Mary Hart Attack één van de sterkste postpunkreleases was. Zelfs op internationaal vlak.
Het is nog wat vroeg op het jaar en in vergelijking met andere dagen ligt het Gentse stadscentrum er wat kaal bij, maar dat was geen probleem voor dit drietal dat tussen Aalst en Gent schippert. De Afsnis zat goed vol.
Bij The Mary Hart Attack sta je maar beter van voor, want Kristof Souvagie, Wil Mathijs en Rüssel Jaak hebben duidelijk iets met een rookmachine, zelfs in een Gents café. En om eens oude liedjes te citeren: het is pas als de rook rond je hoofd is verdwenen dat je beseft wat voor een pletwals deze band wel is.
Negen songs gespeeld in iets wat leek op 40 minuten, net zoals de groten dat doen. All Wrong No Bliss was de eerste song die The Mary Hart Attack afvuurde. Onmiddellijk typerend voor hun sound: gitzwarte (noise)postpunk met sporen van The Jesus & Mary Chain, A Place To Bury Strangers en het onheilspellende geluid van de Velvet Underground. Bijna de volledige plaat werd gespeeld. Tja, waarom maak je hem anders en met titels die een mens wel eens doen slikken. Of wat dacht je van Death Comes With Your Eyes of All Wrong No Bliss.
Opmerkelijk is hoe dit drietal is geëvolueerd. Waren ze ten tijde van hun op Oddie Records uitgebrachte A Dark Green Light nog een “leuk” bandje, dan zijn ze nu een monster dat door je lichaam beukt. Gitaren die dienst doen als oorverbrijzelaars, strakke drums en een bijna wanhopige stem van Kristof Souvagie. The Mary Hart Attack was gewoonweg fantastisch. Ga ze maar eens zien…
