Er zijn genoeg voorbeelden van frontmannen die solo willen gaan en waar niemand in geïnteresseerd is. Guy Chadwick van The House Of Love is een van hen. Hij probeerde het, na het uiteenvallen van de band, met een solo-album, maar dat bleek geen succes. Daarna ging Guy smeken bij gitarist Terry Bickers, drummer Pete Evans en drummer Chris Groothuizen om terug te komen. Groothuizen zag dat niet meer zitten, de andere twee wel. Er volgden nog twee albums die het ook niet best deden en de band viel terug uit elkaar. De huidige line-up van The House Of Love is dan ook Chadwick samen met drie nieuwe muzikanten.
The House of Love werd opgericht in 1986 nadat Chadwick The Jesus and Mary Chain live aan het werk had gezien. Ze waren bij de eerste lichting shoegaze bands die verschenen bij het legendarische Creation Records label. De band debuteerde met een naamloos album in 1987 (ook The German Album genoemd omdat de Duitse zangeres Andrea Heukamp toen deel uitmaakte van de band), een verzameling van de eerste singles.
Een jaar later verscheen er weer een naamloos album waar de band mee doorbrak met de straffe single Christine. Chadwick en co tekenden daarna bij Fontana Records waarbij in 1989 opnieuw een naamloos album verscheen met de singles Shine On (oorspronkelijk ging dit de eerste single zijn van The House Of Love in 1987), Never en Beatles And The Stones. In 1991 verscheen het eerste album, Babe Rainbow, maar datzelfde jaar verscheen ook Nevermind van Nirvana en niemand had nog interesse in The House Of Love. Als laatste poging om door te breken, bracht de band twee jaar later het album Audience With The Mind uit. De plaat werd door de pers goed onthaald, maar de verkoopcijfers waren dramatisch en de stekker werd uit de band getrokken.
In de loop van de jaren verschenen er nog enkele live albums en na de reünie nog twee nieuwe studioplaten (Days Run Away en She Paints Words In Red) die nauwelijks werden opgemerkt. Bijna tien jaar na het laatste studio album verscheen vorig jaar de langspeler A State Of Grace die Chadwick met zijn nieuwe House Of Love bestaande uit gitarist Keith Osborne (Idlewild, Helicopter Girl…), bassist Harry Osborne (Someone Anyone) en drummer Hugo Degenhardt (Bryan Ferry, Rod Stewart…). Vorig jaar gingen ze die voorstellen in Amerika en nu is Europa aan de beurt. Wij gingen in De Roma uitchecken wat The House Of Love anno 2023 nog voorstelt.
De Antwerpse zaal was maar voor de helft gevuld, de interesse voor The House Of Love is anno 2023 blijkbaar niet echt groot. Om half negen stipt kwam Guy met zijn driekoppige band op het podium. Ze startten de set met een redelijke stevige versie van Cruel. Daarin viel al onmiddellijk op dat Chadwick niet echt meer zo goed bij stem was en dat de ritmesectie de House Of Love-sound niet echt in de vingers had. Alles klonk vrij strak, de zweverige en rustige pareltjes klonken vrij gevoelloos door die strakke aanpak.
Als tweede nummer kregen we het schitterende Christine, toch één van de hoogtepunten uit de geschiedenis van de band. En ook hier klonk het allemaal niet zo overtuigend. Of het nu lag aan het feit dat de band vijf maanden niet op een podium had gestaan, of dat het net de verjaardag was van de 67-jarige frontman, we weten het niet maar de magie was er niet. Bij Hope hadden we meer het gevoel dat we naar een House Of Love-tribute band aan het kijken waren die alle klassieker zonder enig gevoel of emotie aan het doornemen was.
Chadwick en co konden het natuurlijk niet laten om een paar nummers uit het laatste album State Of Grace te spelen terwijl de plaat eigenlijk weinig indruk maakt en er geen toppers op staan; Guy probeert erop uit te pakken met een meer rootsy/bluesy geluid. Die nummers klonken live dan weer beter en overtuigender dan op het album. Vreemd ook dat Chadwick bij die nummer de roots en blues invloeden trouwens achterwege liet.
De reünieplaten (Days Run Away en She Paints Words In Red) werden volledig genegeerd en uit Babe Rainbow kregen we enkel Into The Tunnel te horen. Verder volgden de klassieker elkaar in sneltempo op. We kregen een zenuwachtige versie van The Beatles And The Stones, een rommelige versie van Shine On, een bijna onherkenbare Se Dest en een rommelige, punky Destroy The Heart. Al stonden er op de setlist vier bisnummers, toch kregen we alleen maar I Don’t Know Why I Love You en een bijna overtuigende Love In A Car met een stevige shoegaze climax.
Drie jaar geleden stond Ride in de Antwerpse Trix. Ze pakten de volledige zaal in met hun klassiekers en nieuw werk. Een dikke dertig jaar geleden mochten deze shoegazers openen voor The House Of Love in de Ancienne Belgique en anno 2023 zou Ride, Chadwick en co gewoon van het podium blazen.
We weten dat je geen bands met elkaar mag vergelijken maar de passage van The House Of Love was alles behalve het hoogtepunt van het jaar. De drive en energie zijn volledig weg en dan kan je er beter een punt achter zetten in plaats van zo’n flauwe vertoning neer te zetten. Ja, de afwezigen hadden zeker gelijk en die kunnen met enige nostalgie nog eens de vroegere platen opzetten en daar van genieten.
